Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 42

120
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
í að koma aftur snemma næsta morgun og fá
Bernharð til að fara með eimskipinu, sem
færi um hádegi frá Stokkhólmi til Gauta-
borgar.
Fyrir klukkan 7 árdegis kom hann á skipið
og spurði um Bernharð. Honum var sagt, að
hann hefði eigi verið á skipsfjöl um -nóttina.
Pá er Karl hafði fengið þessa fregn hjelt hann
til Níelsar. Hann var farinn að heiman, en
Lovísa vissi eigi hvert. Hann hafði komið mjög
seint heim kvöldið áður og farið mjög snemma
um morguninn.
Karl beið bróður síns hjá Lovísu, til þess
að ráðgast við hann um það, hvað gera skyldi
Gerðu til varnar.
Pá er Karl hafði beðið alllengi og Níels
kom eigi, áleit hann rjettast, að halda til eim-
skipsins og ná í Bernharð. í dyrunum mætti
hann Níelsi.
*Veistu hvað gerst hefir í nótt?« spurði
Níels.
»Hefir nokkur óhamingja borið Gerðu að
höndum?* spurði Karl.
»Nei, jeg vil fremur nefna það hamingju,
ef kalla mætti svo skelfilegan atburð slíku
nafni. Ahrnell hefir verið myrtur í bústað dótt-
úr sinnar að henni fjærverandi.«
»Myrtur!« hrópaði Karl og starði á Níels.
»Við skulum koma inn, þá skal jeg segja
þjer alla söguna.« Karl fór með Níels og hann
sagði honum frá á þessa leið:
»í gærdag var jeg á hnotskóm eftir Sjökvist.
Heima hjá Strömberg komst jeg eftir því, að
Englendingur hefði heimsótt hann og borðað
hjá honum morgunverð. Pá er lokið var
morgunverði, hafði gömul kryppuvaxin kona
komið, og viljað finna Strömberg að máli.
Hún Ijet í veðri vaka, að hann hefði Iofað að
gefa sjer ölmusu. Koma hennar var tilkynt og
henni strax hleypt inn til Strömbergs; þaðan
fór hún eftir skamma stund. Litlu síðar fóru
þeir Strömberg og Englendingurinn burt sam-
an. Strömberg kom rjett á eftir heim og skip-
aði, að beita fyrir veiðivagn sinn; fór hann
einn á braut, og kvaðst eigi mundi koma fyr
en daginn eftir. Jeg komst eftir í hvaða átt
hann hjelt og veitti honum eftirför til Skans-
stull. En þar misti jeg af honum. Jeg sneri
aftur til Stokkhólms og heimsótti Stínu. Hún
var komin heim, og jeg reyndi að veiða upp
úr henni eitthvað, sem gæti orðið mjer að liöi,
en jeg fjekk aðeins sönnun þess, að með
kænsku hafði tekist að flækja hann í snöru
þeirri, sem honum hafði verið búin og hafði
Stína stuðlað að því. Hún hafði gnótt fjár og
kvaðst eigi þurfa styrks frá mjer. Óátaægður,
og æstur fró jeg frá Stínu. Pað var liðið á
kvöldið, þá er jeg var á heimleið og ætlaði
að ná mjer í Ijettivagn, sá jeg tvo menn
stíga upp í vagn skamt í burtu. Annar þeirra
virtist vera mjög ölvaður. Fjelaga hans og
ökumanninum tókst samt að koma honum upp
í vagninn. Sá, sem hjálpaði honum var maður
grannur vexti, með sítt svart skegg, klæddur
sjómannabúningi og með barðastóran hatt á
höfði. Mjer fanst jeg þekkja, að það væri
Strömberg, sem var f sjómannafötunum, og
hinn ölvaði Sjökvist. Jeg var í nokkurri fjar-
lægð, og er ökumaðurinn tók taumana til að
aka af stað, stökk jeg upp í annan vagn og
skipaði ökumanninum að elta hinn fyrri, en
vera í hæfilegri fjarlægð. Peir óku til »Bisk-
upsoddans* í Djúrgaarden. Par nam vagninn
staðar nálægt bryggjunni; jeg hafði stigið út
úr vagninum skamt þaðan og skipaði öku-
manninum að bíða. Maðurinn I sjómannabún-
ingnum borgaði ökumanninum; dró hann ölv-
aða manninn út úr vagninum og lagði hann
niður í grasið, síðan fór hann fram á bryggj-
una, og kallaði út á skip, sem lá þar fyrir
akkerum, að bátur skyldi sendur í land. Nú
taldi jeg rjett að grípa tækifærið áður 'en bát-
urinn næði landi.
Sjómaðurinn stóð á bryggjunni, og virtist
bíða bátsins meó óþreygju. Jeg nálgaðist gæti-
lega ölvaða manninn, sem lá kippkorn frá. Pá
er jeg leit á andlit hans, sannfærðist jeg und-
ireins um að mjer hafði eigi skjátlast. Jeg
þreif í kraga hans; ýtti við honum og kallaði
í eyru honum. »Storm! vaknaðu, þú ert í