Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 43

NÝJAR KVÖLDÖVKUR.
121
höndutn óvinar þíns, nú rtiar hann að myrða
þig til fullnustu, ef þú eigi kemst undan hon-
um.«
Sjökvist opnaði þegar augun. Hræðslsn virt-
ist gera hann allsgáðan; því að hann snaraðist
á fætur. Sjómaðurinn sneri sjer snögt við.
Hvert augnablik var dýrmætt. Bátturinu lagði
frá skipinu, og alt var undir því komið að
koma Sjökvist á braut, áður en hann náði
landi. Verið gat að skipshöfnin væri í þjónustu
Strömbergs. Jeg hótaði að kalla á hjálp og
kæra hann; en þau urðu leikslok, að við Sjö-
kvist fengum að fara.
Jeg kom Sjökvist f öruggan stað og í morg-
un fór jeg til Strömbergs, til þess að reyna
að koma vitinu fyrir hann. Þá er hann sá mig,
mælti hann.
•Daníel Ahrnell var myrtur í nótt í bústað
dóttur sinnar að henni fjærverandi. Sá atburð-
ur hefir komið mjer í slíka geðshræringu, að
jeg get eigi talað við yður.«
Jeg ljet þrjótinn fara, án þess að tala nokk-
uð við hann; svo mjög fjekk morðfregnin á
mig. Nú veistu, Karl minn góður allar aðgerð-
ir mínar og best mun að þú farir til Gerðu.
Veslings stúlkan þarfnast samúðar allra vina
sinna. Það voru eigi neinar fagnaðarkveðjur,
sem þú hlaust, en þótt byrjunin væri slæm,
þá ættum við samt að vona að endalokin verði
betri. Leiðir drottins eru órannsakanlegar og
hver veit, hve mikið gott kann að leiða af
þessari ógæfu.«
»Segðu mjer eitt áður en jeg fer,« mælti
Karl og stundi þungan. »Er kunnugt hver
framið hefir morðið?«
♦ Grunur er á tötralegum karli, sem sást þar
í nánd. Morðinginn hefir haft burt alt fjemætt.*
»Og hvar var Gerða meðan þessar skelfing-
ar dundu á?«
»LögregIuþjónninn, sem fræddi mig um
þetta, sagði að ungfrú Ahrnell hefði verið í
borginni um nóttina.«
»Ef svo er,« mælti Karl alvarlega, »má segja
að vegir drottms sjeu órannsakanlegir. Hefði
Gerða verið heima, mundi morðinginn ef til
vill hafa ráðið henni bana; nú . . .«
»Fjekk Ahrnell makleg málagjöld, ætlaðirðu
að segja,« tók Níels fram í fyrir honum. Það
er eins og ritningin segir: »Sá, sem úthellir
blóði annars manns, hans blóð mun einnig
úthelt verða.«
Karl þrýsti hönd Níelsar, og gekk á burt
rakleiðis til Gerðu.
'
Meðan stóð á málrannsókninni hafði Gerða
altaf dvalið í herbergjum sínum og tók eigi
einu sinni móti nánusfu vinum sínum. Þessi
hegðan hennar ollf Richard mjög mikillar hrygð-
ar, því að hann unni henni heitar en nokkru
sinni fyr, en Edith sá að hún þarfnaðist tíma
óg næðis, til þess að sætta sig við þessar
hörðu raunir.
Dag þann, sem rj'ettarrannsóknunum var Iok-
ið og Anderson hafði játað, að hann hefði
framið morðið, fór Gerða langa skemtigöngu
út á víðavang, til að hressa sig, og reyna að
gera sjer Ijóst, hvernig aðstöðu hennar væri
háttað, og hverjar afleiðingar munda af því
hljótast, að hún hafði Ient í þessu glæpamáli
með svo raunalegum hætti. Þá er hún kom
heim hitti hún Richard, sem beið hennar.
Gerða hafði eigi sjeð hann síðan morguninn
skelfilega, þá er hann færði hana burt frá líki
föður hennar.
Richard gekk á móti henni og mælti.
»Gerða, hvað er orðið um hamingju og ást
okkkar? Vikur hafa liðið, þrungnar sorg og
raunum, og þú hefir eigi leyft mjer að taka þátt
í þeim með þjer. Jeg spyr þig nú, Gerða:
Viltu eigi leyfa, að jeg taki framvegis þátt í
sorgum þínum? Er þú þjáist, þá þjáist jeg
einnig. Hjartkæra, elskaða mær, lát mig nú
nefna þig mína fyrir öllum, og sameina hugð-
arefni okkar.«
»Ó, Richard, jeg er hrædd um að þetta
geti aldrei orðið,« mælti Gerða með rauna-
brosi.
16