Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 44

122
NÝJAR KVÖLDVÖKÖR.
»Aldrei,« éndurtók Richard með ákefð, »og
hvers vegna? Er ást þín á mjer kulnuð?«
»Nei, hún kulnar aldrei, meira að segja eigi
í dauðanum; en hún getur aldrei gert mig að-
njótandi allrar jarðneskrar sælu, þar eð jeg
mun baka þjer þá smán, sem hvílir yfir nafni
föður míns.«
»Hvernig gætir þú, Gerða mín, gert það?«
»Richard, minstu þeirra atburða, sem gerst
hafa. Nafn mitt er tengt við glæp. Jeg er dótt-
ir þess manns, sem alkunnugt er, að iifað hef-
ir fjölkvæni, sem jeg veit að framið hefir enn
meiri glæp.«
Gerða fól andlitið í höndum sjer og mælti
hrærðum róm:
»F*að er glæpur. gegn þjer, sem brotið hefir
þjer braut með atorku þinni og dugnaði, ef
jeg hjeti' þjer eiginorði, nú er jeg veit alla
sekt föður míns. Skuggi glæpsins hvílir yfir
nafni mínu; öll viðleitni mín í þá átt, að afla
mjer frægðar hefir verið árangurslaus, því að
afbrot föður míns hefir felt allar vonaborgir
mínar í rústir. Pað er mikil ógæfa, ógæfa, sem
jeg verð ein að bera, og eigi leggja á herðar
þjer, sem glæsileg lífsbraut blasir framundan.«
»Breytni þín, Gerða, er annað tveggja sönn-
un hins mesta göfuglyndis eða kaldlyndis og
kæruleysis. Hvernig er hægt að elska og leggja
samt æðstu sælu lifsins í sölurnar fyrir slíka
hluti. Kona eins og þú, sem þrátt fyrir ör-
byrgð, andstreymi og allskonar torfærur hefir
komist í þann sess, sem þú skipar, og aflað
sjer álits og frægðar, verður eigi svift þeim
hnossum sakir afbrota og galla föður hennar.
Lít þú á, Gerða, frægð sú, sem vjer höfum
hlotið sakir dygða vorra, verður aldrei frá oss
tekin, meðan vjer viðhöldum henni með hreinu
Iíferni. A þjer Gerða hvílir enginn flekkur,
því að þú ert hjúpuð þeim dýrðarljóma, sem
starfsemin og dygðin skapa, Heldurðu að sst
mín kulni, þótt faðir þinn væri glæpamaður?
Hvaða hlutdeild áttir þú í glæp hans? Sjerðu
þá eigi, að starfsins barn, muni hrósa happi
yfir því, að hljóta að eiginkonu, konu, sem af
eigin ramleik hefir haft sig upp úr örbyrgð og
raunakjörum. Nei, Gerða í augum manna ert
þú og verður hin frábæra listakona, og mjer
framúrskarandi og ástúðleg kona. Brott með
allar efasemdir og hindranir, sem bægja ham-
ingju okkar á braut.«
Astin ber venjuiega sigur af hólmi í viður-
eigninni við áhýggjuefni vor og svo fór hjer.
Daginn eftir kynti Richard Edith Gerðu sem
unnustu sína. Hátíðleg gleði ríkti nú í heim-
kynnum þeim, sem sorgaratburðirnir höfðu
áður gerst í, og sæll friður fylti hjörtun.
Fastráðið var að Richarð færi næstu viku til
Englands og kæmi aftur um haustið til að
halda brúðkaup sitt; ætluðu brúðhjónin síðan
að ferðast til Italíu og vera ár í ferðinni.
Pá er verið var að ræða um framtíðina, kom
Karl inn í herbergið, Edith áleit hann jafnan
einn ættingja sinn. Myndhöggvarinn frægi virt-
ist einnig meta vináttu þá, sem hann naut hjá
Sylvíu og Edith, meir en alla frægð og frama,
sem listgáfa hans hafði aflað honum. Hann var
aldrei eins hýr í bragði í nokkurri af veislum
þeim, sem haldnar voru honum til heiðurs, og
þá er hann kom til Edithar og hún og Sylvía
buðu hann hjartanlega velkominn.
Pá er Karl gekk inn í stofuna kallaði Edith
til hans:
»Jeg hefi marg-sent eftir þjer til þess að spyrja,
hvort þú vildir ekki eftir alla þessa raunalegu
atburði taka þátt í fagnaðarhátíð með okkur;
en sendimaður minn fjekk jafnan það svar, að
þú værir eigi heima. Pað gleður mig nú að
þú ert komin.«
Hún rjetti honum hönd sina; hann kysti
hana og mælti:
»Undireins og jeg kom heim var mjer sagt,
að þjer óskuðuð eftir að finna mig að máli
og hjer er jeg kominn til að hlýðnast skipun-
um yðar. Jeg læt fúslega eitt ganga yfir mig
og vini mína.«
Hann heilsaði hinum; kysti hönd Oerðu,
þrýsti hönd Richards og hjelt stundarkorn í
mund Sylvíu og leit á hana með sama augna.
ráði og listamaðurinn lítur á fegursta listaveik-
ið, sem borið hefir fyrir auga hans.