Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Side 46

124
NYJAR KVÖLDVÖKUR,
Sá, sem kominn er út á glæpabraut, sekkur
venjulega dýpra og dýpra. Svo fór Anderson
einnig.
Pá er Gerða hafði lesið frásögn þessa til
enda, spenti hún greipar og þakkaði Guði í
haitri bæn fyrir það, að faðir hennar hafði dá-
ið og eigi verið sekur um morð. Nú virtist
henni fært að njóta sælu þeirrar, sem ástin hjet
h«nni og ánægju þeirrar, sem starfsemin veitir.
Tveim dögum síðar kom Níels tii hennar,
er hún var að starfa á vinnustofu sinni. Karl
var enn að heiman. Hann hafði farið í ferðalag
daginn eftir að trúlofun Gerðu var opinberuð.
»Góðan daginn, ungfrú AhrneII,« mælti Níels
og rjetti henni hönd sína. »í dag færi jeg
gleðifregnir og er þess þörf eftir allar sorgir
okkar.«
»Jeg er kominn,« bætti Níels við, »til þess
að segja yður frá, að Strömberg er farinn að
fullu af landi burt. Hann ætlar að dvelja það
sem eftir er æfinnar á Frakklandi, en þangað
er hann nú kominn ásamt dóttur sinni. Hon-
um er eigi vært hjer heima síðan Ahrnell dó,
svo nú eruð þjer laus við hann. Hann kom
til mín í gærkveldi, og bað mig að færa yður
brjef þetta.«]
Níels rjetti Gerðu brjef og bað hana um að
lesa það. Gerða las:
»Ungfrú Ahrnell!
Við sjáumst eigi framar hjer í heimi, en
að skilnaði ætla jeg að senda yður nokkur
kveðjuorð, og segja yður ýmislegt um föður
yðar sáluga.
Sje nokkurt rjettlæti að finna í lífinu, og
hafi jeg brotið móti því, mætti segja, að þjer
hefðuð orðið til að refsa mjer. Jeg hefiald-
rei elskað nema sjálfan mig, þar til jeg sá
yðu'r. Jeg kvæntist af því að kona mín var
auðug. Jeg hefi elskað auðinn, af því að jeg
hefi þatað starfið.
PJer hefðuð getað gert mig að góðum
manni, en þjer vilduð það eigi og jeg varð
óvinur yðar.
'•Jeg verð að fara af því að ást mín á yður
hefir komið mjer í torfærur, sem eigi er auð-
ratað úr.
Tvisvar sinnum hafið þjer nærri verið orð-
in konan mín, en bæði skiftin sloppið úr
klóm mínum.
Nú þegar þjer eruð mjer glötuð, ætla jeg að
s«gja yður, hvers végna faðir yðar hvarf aft-
ur heim, og hvert gagn jeg hugðist múndi
hafa af návist hans.
Kona hans, Alice Owensen, eins og hún
nefndist í Svíþjóð, hafði fsngið ást á ungum
Englending, sem hún vildi giftast. Hún stakk
upp á skilnaði við föður yðar, en hann fjelst
eigi á það.
Alice var Vesturheimskona í húð og hár;
hún bar sterkar ástríður í brjósti, var vilja-
föst og hágáfuð. Hún hafði fastráðið að fá
löglegan skilnað og vildi koma því í fram-
kvæmd. Hún hafði Iært sænsku af manni
sínum og kom henni það nú að góðu haldi.
Hún útvegaði sjer lykla að hirslum hans
og leitaði í öllum skjölum hans til þess að
finna einhvert leyndarmál, sem hún gæti not-
að sem ástæðu til skilnaðar. Lengi leitaði
hún árangurslaust, en loks fann hún leyni-
hólf í skrifborði hans og braut það upp.
Par voru tvö brjef frá mjer, og var í öðru
þeirra getið um um dauða móður yðar.
Alica lokaði hólfinu og ljet ekki á neinu
bera. Að tveim dögum liðnum var hún farin
frá Lundúnum og Bernhard vissi eigi hvert
förinni var heitið. Litlu síðar fjekk hann brjef
frá henni og kvaðst hún vera farin til Sví-
þjóðar til þess að vita, hve mörg ár væru
liðin frá dauða fyrri konu hans. Hugði hún
að heima á ættlandi hans fengi hún ef til
vill einhverjar fregnir, sem stuðlað gæti að
skilnaði þeirra hjóna.
Undir eins og Bernhard fjekk brjefið sím-
aði hann til mín, að jeg skyldi reyna að
komast eftir, hvenær og undir hvaða nafni
hún hefði komið til Stokkhólms. Sjálfur hjelt
hann tafarlaust á st*ð hingað.
Jeg komst eftir því að Alica nefndist O-
wensen og bjó í Drotaingargötu. u