Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 52

130
NYJAR KVÖLDVÖKUR,
þeim. Hjelt hann í vagninn svo hann ylti ekki
fram á drengina og bæri þá ofurliði. Pegar
þessi iest, sem í fjarlægð virtist allæfintýraieg,
kom svo nærri, að jeg gat skoðað hana betur,
kallaði annar drengurinn, sem sýnilega var
eldri, um leið og hann stökk frá vagninum og
iagðist við hlið mjér: »Hjer skulum við hvíla
okkur ögn, pabbi? Pað var ljóta erfiðið niður
þessa brekku!*
Drengirnir voru mjög líkir. Peir voru klædd-
ir í treyjur og buxur úr gráu Ijerefti og höfðu
á höfðum sjer litlar, grænar vaðmálshúfur. Sá
eldri var þó miklu þrekvaxnari og skarpleitari
en sá yngri. Andlit hans, sem var reglulegt,
bar vott um kjark og festu, en svipur hins,
sem var á að giska tveim árum yngri, var
miklu fremur barnslegur, nærri því kvenlegur,
en þó opinskár, og glaðlegur engu síður en
hinn. Hann var bláeygður og Ijóshærður. Mjer
leist ekki síður á drengina, þegar mjer varð
litið á risavöxt föður þeirra og einbeitnissvip
hans. Jeg athugaði nokkuru nánar elsta ferða-
manninn. Hann virlist vera miðaldra, og dökk-
jarpt hár hans sýndi engin ellimörk. Eins og
áður er sagt, var hann bæði hár og gildur,
handleggirnir báru vott um sterka vöðva, og
einkennileg og nærskorin fötin juku enn meir
á fagurt útlit hans. Hann var kiæddur að mestu
eins og synirnir, en hafði þó um sig dökkrautt
klæðisbelti, allbreitt, sem virtist til þess ætlað
að geyma í þvi peninga og skjöl. Andlitið,
sem var karlmannlegt, afvarlegt og sólbrent, var
alskeggjað. Stóra, skoska, framstæða nefið, setti
þann ’nerkjusvip á andlitið, sem er svo algengur
meðal Hálendinga, og hefði borið enn meira
á honum, ef góðmenskan hefði ekki skinið út
úr dökkbláum augunum. Úr þessu merkilega
andliti skein einhver töfrakraftur gleði og ein-
lægni, sem jafnskjótt dró menn að manninum.
Kom það ennþá greinilegar í Ijós, þegar gáð
var betur að, og sorgar eða öllu heldur ang-
urværðardrættir sáust kringum vel lagaðan
munn hans; virtust þeir allgagnstæðir glað-
værðinni og vjnna á móti henni. Þannig var
útlit mannsins, sem jeg sá svo óvænt, og mjer
datt þegar í hug, að innræti hans væri sam-
svarandi, að hann væri góðlyndur, heiðarleg-
ur og sáttfús, að hann væri ánægður með nú-
tíðina og líklega ekki.til fulls búinn að gleyma
einhverju sorgaratviki.
Á fjórhjólaða vagninum, sem menn þessir
dróu til mín var allstór tágakarfa; framhólfið
var fult af allskonar smákössum og bögglum,
sem voru vafðir í vaxdúk. Regar maðurinn
kom til mín, tók hann ofan og sagði vingjarn-
Iega, um leið og hann settist við hlið mjer í
mosann:
»Gott kvöldið, herra! Með yðar leyfi sest
jeg við hlið ýðar. Petta er allra skemtilegasta
og indælasta kvöld, eftir heitan dag.«
»Svo er víst,« svaraði jeg og heilsaði hon-
um eins vingjarnlega. »Svo er að sjá, sem þið
dragið þungt hlass, því bæði þjer og dreng-
irnir eruð rennsveittir.«
»Já,« gall í eldri drengnum, »hann er full-
erfiður okkur, einkum í svona miklum hita!«
Karlinn brosti og virtist horfa með ánægju á
hinn djarfa dreng. »Bob,« sagði hann, »nú
máttu gjarna|,hvíla þig dálítið, því bráðum er-
um við komnir. — Hvert er ferð yðar heitið,
herra?«
»Til St. James, vinur minn, og mjer væri
það einkarkætt, ef þjer gætuð sagt mjer, hvort
jeg er á rjettri leið.«
Maðurinn leit einkennilega á mig og svaraði
strax: «Ágætt, þá erum við samferðamenn,
því jeg ælla þangað líka, og mig furðar á
því, að þjer hafið einmitt hitt á skemstu
leið, fyrst þjer viljandi fóruð út af þjóðvegin-
um og eruð hjer þó ókunnugur.«
»Mjer þykir vænt um; hvé langt er eftir?«
»Aðeins fjórar enskar mílur. Úr dal þessum,
sem fólk hjer kallar Buchanandalinn, komuin
við fram á velli iðjagræna. Rví næst förum
við upp stutta brekku, og komum þá aftur á
þjóðveginn, sem liggur rjett hjá húsinu. Hafið
þjer ekki enn þá komið til St. James?«
»Nei, þetta er í fyrsta sinn, þó jeg hafi
með brjefaviðskiftum kynst þar töluvert starfs-
mönnunum, og heyrt mikið um hælið.« Sam-