Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 58

136
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
þjóð heimsins. Elliotson forstjóri var hár,
myndarlegur og allfeitur maður, ekki fullra
fjörutíu og fimm ára; andlit hans var mjög
viðfeldið og framkoma hans öll vingjarnleg og
allhðfðingleg; fór það honum vel og gerli
hann tfgulegan. Hann tók einlæglega í hendi
mína, er jeg nefndi nafn mitt og flutti honum
kveðjur frá vinum hans í London; jafnframt
kvaðst hann lengi hafa búist við mjer og búið
væri fyrir löngu að búa herbergi. Hann Ijet
mig, velja um hvort jeg vildi fara þangað strax,
eða taka þátt í samkvæminu f garðinum, þar
sem hann gæti þá strax kynt mig fjölskyldu
sinni og nokkrum embættismönnum stofnunar-
unar. Jeg kaus hið síðara og var þá strax
Ieiddur inn í laufskála úr Jeríkórósum; skálinn
var uppljómaður af mörgum lömpum og var
þar margt manna inni, sem sat umhverfis borð
hlaðið ágætum enskum kvöldverði.
Elliotson kynti mig þegar þeim, sem við-
staddir voru, og þagnaði þar við hin fjöruga
samræða, því þeir voru svo nærgætnir að snúa
athyglinu þegar frá umræðuefninu að minni
lítilfjörlegu veru. Hjer hitti jeg konu for-
stjórans og börn þeirra, suma embættismenn-
ina og fjölskyldur þeirra, báða hina ógiftu lækna
og prestinn. Auk þessara voru þarna nokkrir
fleiri karlar og konur ógift. Og bar einkum á
smekklegum klæðaburði kvennanna, svo þetta
samkvæmi sýndi ljóslega, að vel getur verið
skemtilegt, jafnvel í vitfirringahæli. Á meðal
karlmannanna veitti jeg strax einum athygli,
sem hjelt sjer hæversklega út úr, en tók þó,
hvort sem iiann sat eða stóð, fjörugann þátt f
samræðunum. Hann starði á varir mínar, þegar
talið smám saman snerist að Rýskalandi, og
jeg tók til að lýsa með miklum hita hinu lítt við-
urkenda, eða því nær misskilda, föðurlandi.
Pessi ungi maður, sem jegsá að var fmynd karl-
mannlegrar fegurðar, sat á skakk á móti mjer
dálítið frá hinu fólkinu. Jeg gat illa greint ein-
staka drætti í andliti hans vegna óhagstæðrar
birtu og fólksins sem inni var; en þaðsem jeg
sá, fullnægði mjer ekki, heldur langaði mig
til að kynnast honum nánar. Hann var hár,
fremur grannur, en hraustvaxinn, og allur lík-
aminn samsvaraði sjer mæta vel. Fölt, og að
því er virtist, allraunalegt andlitið, hátt göfug-
mannlegt og fagurt ennið, sljett, gljáandi, hrafn-
svart hárið, en umfram alt hið hvassa augna-
ráð, vakti þegar þá löngun hjá mjer, að kynn-
ast andanum, sem bygði svo'fagran líkama.
Frá því fyrsta að jeg kom inn, hafði hann
veitt mjer og frásögum mínum hina mestu at-
hygli. Pegar jeg talaði um Þýskaland, kinkaði
hann nokkrum sinnum kolli til samþykkis, eins
og hann með því vildi láta í Ijósi, að skoðanir
okkar fjellu alveg saman, og jeg hafði þvf oft
ástæðu til þess, að beina máli mínu beint til
hans. Hann svaraði mjer samt ekki, og hann
sagði ekkert. Hann var þögullog óframfærinn,
eins og einhver máttur hjeldi aftur af honum
og hann ljet hina alt af hafa fyrir því að tala,
en augu hans og svipur báru þess vott, að
hann fylgdist nákvæmlega og með ákafa með
öllu því, sem sagt var. Að því er jeg best sá
um köldið, var klæðnaður hans ekki beinlínis
eftirtektarverður, en þó einkennilegur, því hann
var í stuttri treyju úr svörtu silki, og í skyrtu
með stórum kraga og var tnislitum silkiklút
brugðið um gildan hálsinn, sem bar höfuðið
upp einkennilega höfðinglega. Hinar smáu,
fögru hendur voru einnig sve'paðar dýru líni.
Smám saman dróg úr samræðunum og menn
ræddu í smáhópum um hitt og þetta, uns klukkan
sló tíu og gaf merki til brottferðar. Forstjórin
bauðst til að fylgja mjer til herbergis míns,
sem var á neðstu hæð, og þar sem mjer var
best í sveit komið, að því er hann sjálfur
sagði. Jeg bauð góða nótt og var ánægður
yfir fyrsta kvöldinu í St. James. Ellíotson fór
með mig til aðalhússins, og brátt kom jeg inn
í snoturt herbergi sem sneri út að garðinum,
sem við komum úr.
»Ef þjer þarfnist einhvers, kæri læknir,«
sagði leiðsögumaður minn, »þá kippið hjerna
í strenginn, og sjerhvér ósk yðar mun upp-
fylt svo fljótt sem auðið er.«
Jeg þakkaði mikillega, og Elliotson var í
þann veginn að fara, en jeg stöðvaði hann.