Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 61

NÝJAR KVOLDVÖKUR.
139
vel, að yður mundi finnast það meira en ríku-
lega launað. Ja! Það verður að sjá um, a6 þeir
menn sjeu vel launaðir, sem hafa tekið að sjer
svo erfiti verk -og ábyrgðamikið, og þeirri
reglu hefir Iijer verið fylgt í hæsta máta. Eink-
um eru báðir Iæknarnir#vel settir, og jeg vérð
að játa, að tnjer er það hin mesta ánægja og
jeg er hreykinn af því. Pað verður að fara
vel með Iækna, ef þeir eiga með alúð og
sjálfsafneitun að framkvæma verk sitt, þvi ekk-
ert starf er göfugra og heldur ekkert erfiðara
en starf þeirra. Pegar þeir dag og nótt hafa
unnið fyrir heill annara, verður hinn skámmi
hvíldartími að afloknu erfiði að vera eins þægi-
legur og framast er unt, svo þeir geti safnað
nýjum krafti og nýrri aiúð. Þetta eru aðeins
almenn mannrjettindi, og sá, sem ekki sjer
þetta, skilur ekki sinn eigin hag, því hann gerir
alt of lítið úr velferð sinni með því að lítils-
virða þann, sem stöðugt hugsar um hana.«
»Petta er framúrskarandi skoðun,* svaraði
jeg. »Pað versta er, að hún skuli ekki eins
útbreidd og hún á skilið. í föðurlandi mínu
er læknirinn að öllu jöfnu skoðaður sem Iágt
settur þjónn, á líkan hátt og menn fyr meir
skoðuðu konur sínar og lækna eins og þræla,
eins og menn, sem örsjaldan þurfti á að halda,
og sem voru nauðsynleg byrði, þegar þeirra
var ekki þörf.«
Samtal þetta fór fram í trjágarðinum á leið-
inni til höfuðhadisins, til að skoða það. Inn
um hinar veglegu höfuðdyr komurn við inn í
stórt anddyri og hjekk stór málmlampi niður
úr hvelfingu þess. Tvöfaldar steintröppur, af-
arbreiðar og þægilegar, lágu upp á loftin og
niður í rúmgóðan kjallarann. Par voru eld-
húsin, búrin, þvotta- og iínsterkjuhús ásamt í-
búðum handa eftirlitsmönnum, matsveinum,
vinnukonum, þvottakonum og öllu öðru þjón-
ustufólki. Gangarnir voru lokaðir með gler-
hurðum og voru þeir háir, breiðir og bjartir
og skreyttir mislitum olíulitum, öll góifin voru
olíustrokin, og ágætir lampar lýstu upp. Her-
bergin á neðstu hæð voru ekki aðeins þægileg,
heldur afburða vel úr garði gerð. Á þeirri hæð
voru íbúðir æðstu embættismanna hælisins,
forstjórans, prestsips, læknanna, gjaldkerans,
lyfsalans, margra „kennara o. s. frv.; þar voru
líka gestaherbergin, og þar á meðal herbergi
mín. Úr herbergjum læknanna og forstjórans
lágu talrör upp til efri hæða hússins. Á öllum
loftskörum og við allar dyr voru eftirlitsmenn,
sem ekki gerðu annað en gæta þess, hvenær
sjúklingarnir fóru út og komu inn, og hverjir
heimsóttu þá. Loks var í hægri álmunni, beint
á móti kirkjunni í vinstri álmunni, söngsalur:
sem gat rúmað fimm hundruð manns, og var
hægt að breyta honum í Ieikhús. Prjár skrautleg-
ar ljósakrónur úr slípuðu gleri hengu í þess-
um skrautlega sal og var hver ætluð fjörutíu
kertum. Veggjmir voru fagurlega málaðir og
víða skreyttir líkneskjum, sem stóðu á þar til
gerðum sillum.
»Alt þetta er alveg framúrskarandi, herra,*
sagði jeg við forstjórann, sem benti mjer á
hvert smáatriði; »jeg hefi aldrei á æfi minni
sjeð nokkurt hæii, sem kemst í samjöfnuð við
þetta i smekkvísi, fegurð og öllum þægind-
um.«
»Já, en þjer munuð fyrst verða undrandi,*
svaraði hann, »þegar þjer heyrið hljómleika
okkar. Það er eitthvert öflugasta meðal okkar;
það er fyrst fyrir þremur árum að við fengum
öll hljóðfærin, sem nauðsynlega þarf að nota.
Fjölmargir sjúklingarnir eru söngelskir og suma
beinlínis dauðlangar til að læra að leika á eitt-
hvert hljóðfæri. Manni lærist fyrst, hve mild-
andi áhrif þessi guðdómlega list hefir, þegar
maður hefir fengið reynslu fyrir krafti hennar,
eins og við. öil skilningarvit sjúklinganna eru
að meira eða minna leyti skert; að eins er
heyrnin og líklega söngeyrað betur þroskaðen
hjá öðrum. Pess vegna er líka söngurinn síðasla
og sterkasta meðalið til þess að lægja æstar á-
stríður og ofreyndar taugar.*
»Petta getur rjett verið,« greip jeg fram í
fyrir honum, »einkum þar sem þjer hafið
reynsluna að baki- yðar; jeg leyfi mjer að gera
1.8*