Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 62

140
NYJAR KVÖLDVÖKUR-
þá athugasemd, að söngur sefar ekki ætíð —
þvert á móti er hann oft afar æsandi.«
»Pað er alveg rjett! En þessu svara jeg
þannig, að við veljum lögin eftir okkar þörf-
um, og að við útilokum þá sjúklinga, sem við
óttumst, að geti haft skaða áf söngnum. Rjer
skuluð fá að sjá sjálfir, hve gleðin verður al-
menn, þegar söngleikur verður boðaður næst,
og hve sjúklingarnir verða önnum kafnir að
búa sig undir hann.«
»En hvaðan fáið þið alla leikarana, sem
þurfa til að gera hljómsveitina fullkomna?*
»Pað virðist erfiðara en það er. Ekki að
eins allir embættismennirnir eru mjög söng-
næmir, og leika á ýms hljóðfæri, heldur eru
margir sjúklingarnir góðir spilamenn, meira að
segja er eitt tónskáld á meðal þeirra.«
»Fyrirgefið, að jeg gríp fram í fyrir yður,«
mælti jeg brosandi, »en það minnir mig á vit-
firring, sem geysar um þessar mundir í föður-
landi minu, þar sem engin list er í meiri há-
vegum höfð en tónsmíðin. Sjerhver unglingur,
sem hefir ofurlitla hugmynd um tónlist, eða
aðeins dálitla söngrödd, semur sönglög og
gefur þau út, ,— það undrar mig því alls ekki,
þó íbúar vitfirringahælis, sem auðvitað apa
eftir umheiminum, sjeu gripnir sömu vitleys-
unni.»
Forstjórinn brosti einnig, kinkaði kolli sam-
þykkjandi og mælti: »Pjer hafið á alveg rjettu
að standa, en hjer er að ræða um verulegt
tónskáld, en ekki um neinn liðljetting eða við-
vaning. Söngkennarar okkar gera líka furðuverk
og lærisveinar þeirra gera þeim sóma, því
maðurinn, jafnvel þó geggjaður sje, á ætíð
eitthvað eftiraf metorðagirnd og vill fúslega verða
meiri en jafningjar hans. Annars «r mikið um
hljómleika, því þeír eru haldnir fjórir stórir á ári
og í hverri viku eru smærri hljómleikar, þar
sem best frainistaða er verðlaunuð. Við höfum
jafnvel stofnað hljómlistarorðu í þessu augna-
miði, og jeg skal sýna yður, hve þessir vesa-
lingar eru hreyknir af henni. Sjónleikur er líka
sýndur tvisvar á ári, og ef þjer verðið hjer
svo lengi, þá gefst yður tækifæri til þess að
fullvissa yður um, hve milcla ánægju þeir veita
sjúklingunum. En — alt þetta er undir yfir-
umsjón yfirlæknisins, sem veitir þessari læknis-
aðferð alveg sjerstaka athygli; talið um það við
hann, og hann mun vafalaust ^segja yður, hve
góðan árangur það hefir haft.«
Allir sjúklingarnir, sem við hittum í herbergj-
um sinum, voru eítthvað nytsamt að starfa;
þeir stóðu á fætur þegar við komum inn og
heilsuðu forstjóranum með virðingu. Föt fá-
tæklinganna voru hreinleg og voru bláröndótt-
ar ljereftsbuxur og treyja, hálsklútur, dökkblátt
klæðisvesti, ullarsokkar og skór; föt kvennanna
svöruðu alveg til þessa. Peir betur stæðu voru
klæddir eflir sínum eigin smekk, að eins var
allur tildurs-skrautklæðnaður, ásamt öllum af-
káralegum búningum, stranglega bannaður. Mjer
fanst undarlega margt um ungar laglegar, meira
að segja fallegar og smekklega vel klæddar,
stúlkur á þessum stað. Jeg var nú búinn að
skoða flest sjúkraherbergin, og gat verið ánægð-
ur með árangurinn, því jeg hafði ástæðu til að
játa, að alt var langt um vonir mínar fram.
En mjer hafði ekki verið sýnt, hvar »vitfirring-
urinn frá St. James« bjó; forstjorinn hafði held-
ur ekki minst á hann einu orði, þó hannhefði
bent mjer á marga aðra, sem höfðu íbúð út
af fyrir sig,. Mig langaði til að vita meira um
hann, en jeg lagði höft á forvitni mína, og
hugsaði mjer, að grenslast sjálfur eftir högum
haHS, áður en jeg sneri mjer til annara. Elliot-
son fór nú með mig inn í íbúð sína, sem ekki
stóð í neinu að baki heldri manna heimilum
í London. í annað skifti, sem jeg sat að snæð-
ingi hjá hinum gestrisna veitingamanni mínum,
fjekk jeg tækifæri til að veita því athygli, að
menn í St. James forsmáðu ekki góðan mat,
og gerðu lífið eins viðfeldið og kostur var
frekast á. Jeg kyntist nú presti hælisins betur,
því hann kom einmitt inn í því að fyrsta flask-
an var tekin fram.
»Ha, ha, herra Bromfieldl* sagði forstjórinn,
»þjer heyrið ekki svo smelli í flöskutappa að
þjer sjeuð ekki þangað komnir til að hjálpa til
að bjarga innihaldinuU