Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 67

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
145
jeg á braut minni hafði enn ekki Iagt inn á
og jeg ekki þorði að Ieggja inn á. Mjer fanst
herbergið mitt orðið bæði of þröngt og loft-
laust, einmanalegt og dimt, og jeg þráði guðs
ljómandi sól og skundaði út í trjágarðinn. Rjett
þegar jeg var kominn á langan og breiðan veg
tók jeg eftir háum og grönnum manni, sem
kom sama veg á móti mjer, og var það eng-
inn annar en »vitfirringurinn frá St. James.«
Jeg ætlaði að ganga til hans, en rjett í því
varð annar á undan mjer; það var Phillips
farandsali, samferðamaður minn, sem kom eftir
hliðargötu og nálgaðist hann hægt og kæru-
leysislega. Peir voru ekki einir, því auk ann-
ara sjúklinga sem voru þarna á gangi, voru
þar margir eftirlitsmenn nálægt. Jeg sá að
Sidney nam staðar og horfði rólegur á far-
andsalann. Phillips gekk til hans og heilsaði
hæversklega, en stuttlega. Vitfirringurinn kink-
aði til hans koili — en meira sá jeg ekki, því
jeg stóð alt of langt í burtu, til þess að geta
veitt þeim báðum frekari athygli. Og hvi þá,
að athuga þá báða? Hvað kom mjer við sam-
tal þeirra eða samband, og hvers vegna skyldi
jeg hafa áhuga fyrir því?
Jeg veit ekki hvers vegna það var? En mjer
var undarlega órótt innan brjósts og skundað
hið bráðasta í aðra átt í garðinum, þar sem
jeg blandaði mjer innan um Ieikandi, hlaup-
andi og vinnandi menn. En mjer leið þar ekki
vel, svo jeg leitaði brátt til afskekts staðar, þar
sem jeg gat óáreittur hugsað og látið hugann
þjóta um það, sem jeg enn þá hafði engan
rjett til að hugsa um.
Þriðji kafli.
Samtal við vitfirring.
Pegar jeg hafði ráfað um í hálfa stund, nálg-
aðist jeg aftur leikvellina, og ætlaði mjer inn
á keiluflötinn, þegar jeg var lokkaður til skeið-
vallarins af háværum röddum, og blandaðist
inn í þær óp og köll hásrar karlmannsraddar.
Pegar jeg nálgaðist varð fyrir sjónum mjer
skringileg, en jafnframt barnaleg og hrærandi
sjón. Fram með veggjum skeiðvallarins var
komið fyrir einskonar svölum, sem allmargir
áhorfendur hjeldust við á, vafalaust sjúklingar
með eftirlitsmönnum sínum. Hjer um bil á
miðjum vellinum, sem var sendinn, stóð reið-
kennari hælisins og hjelt í tauminn á sauð-
gæfum skólahesti. Alt í kringum hestinn stóð
allstór hópur af forvitnum karlmönnum á ýms-
um aldri, sem allir virtust bíða þess með
óþreyju, að fá að stíga á bak hestinum. Sá,
sem á hestinuin sat, var orðinn aldraður, al-
sköllóttur og gráhærður; slóst hárið fram yfir
andlitið, sem virtist hafa verið fallegt og göf-
ugt á sínum tíma, en sem brjálsemin hafði nú
sett hrukkur sínar á. — Hann hafði sýnilega
fyrir nokkrum mínútum lokið við sinn tíma
og átti nú að fara af baki, svo næsti maður
kæmist að, sem þóttist nógu lengi vera búinn
að bíða eftir merkinu. En honum fjell svo vel
að sitja á baki þessa þolinmóða dýrs, að hann
neitaði að hlýða og sat kyr. Kennarinn kallaði
nú á þrjá umsjónarmenn, sem komu hlaupandi
og reyndu fyrst til að fá sjúklinginn með góðu
til að fara af baki. En það dugði ekkert; hann
sat við sinn keip, og þegar þeir ætluðu að
beita valdi, tók hann til að æpa og stimpast
við. Eftirlitsmennirnir þrifu nú til hans og ætl-
uðu að neyta krafta. Af ótta við að verða rif-
inn af baki og með þeim ásetningi að halda
sætinu, beygði hann áfram, greip dauðahaldi
með höndunum um háls hestsins og krepti
báða fæturna að síðurn hans. Svo var að sjá,
sem hann í þessari örvæntingarstöðu ætlaði að
bjóða ofureflinu byrginn. Á þessu tvíræða
augnabliki, þegar enginn yfirmaður var við-
staddur og eftirlitsmennirnir vissu ekki hvort
þeir áttu að beita valdi eða blíðu, kom hin
virðulega persóna Sidneys í ljós í opnum dyr-
um reiðvallarins. Andlit hans var, að því er
jeg best sá í svo mikilli fjarlægð, venju frem-
ur raútt af einhverri innvortis hræringu, en
höfuðið bar hann hátt og tígulega, og svipur
hans lýsti þeirri hátignarlegu ró og stillingu,
sem aðeins finst í svip göfugra og frjálsra
19