Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 68

146
NVJAR KVÖLDVÖKUR.
manna. Varla sá hann, hvað fram fór á miðju
vallarins, fyr en hann með ástríðulausri og
skærri röddu, sem setti yfirburði þessa ein-
kennilega manns langt yfir hina sjúklingana,
kallaði þetta einaorð: — »Willy!« Regar eftir-
litsmeHnirnir heyrðu hljóminn í þessu kalli,
sleptu þeir tökunum af manninum og hann
leit upp frá makka hestsins. Pegar vitfirringur-
inn sá hver kallað hafði, slepti hann hestinum
samstundis.
»Hvaö er að?« spurði Sidney blíðri og al-
varlegri röddu.
»Willy,« var svarið, »vill ríða enn þá leng-
ur; WiIIy hefir ekkir riðið nóg — það er svo
gaman!« Eftir stutta þögn hjelt hann áfram
með ákafa: »Jeg vil ríða til kvölds, alveg til
myrkurs, þó jeg fái engan miðdagsmat!*
Hár og ruddalegur hlátur fylgdi þessum
orðum, en »vitfirringurinn frá St. James« brosti
aðeins, gekk feti nær og sagði, um leið og
einn eftirlitsmaðurinn sagði hvað um var að
vera, í enn þá rólegri róm: »Farðu af baki
Willy! jeg skal segja þjer hvers vegna.«
Willy fór strax af baki og eftirmaður hans
stje á bak. Hann nálgaðist Sidney og hallaði
eyranu barnalega að honum.
»Pú hafðir rangt fyrir þjer,« hjelt Sidney
áfram, »því hesturinn er ekki eingöngu handa
þjer; fjelagar þínir vilja líka ríða; á morgun
eða hinn daginn kemur röðin sennilega aftur
að þjer.«
»Herra Sidney hefir á rjettu að standa,*
svaraði sá, er af baki stje kjökrandi; »herra
Sidney hvorki slær nje bindur mig, nei! hann
gefur mjer skildning.« Og eins og hann væri
alveg viss um þetta, rjetti hann hægri lófann
að Sidney. — Og hann var líka viss um það,
því hann fór ofan í vasa sinn og gaf honum
það sem hann krafðist án þess að mæla orð
frá vörum eða sýna nokkur svipbrigði. Um
leið dreyfðist hópurinn og reiðarnar hófust
aftur, eins og ekkert hefði í skorist.
í sama bili kom hann auga á mig, sem
stóð nokkuð afsíðis — augu hans hvíldu á
mjer örlitla stund og virtust glampa enn þá
meira. Hann heilsaði mjer, með því að kinka
kolli og veifa þendinni, eins og hann vildi fá
mig með sjer út í garðinn. Jeg fór eftir bend-
ingunni; við fórum báðir út í garðinn, og nú
hafði jeg í fyrsta skifti fengið tækifæri ti!
að skoða hið fagra andlit hans í næði. En jeg
vil þó ekki reyna að lýsa áhrifunum, sem hið
merkilega andlit hafði á mig; jeg hefi áður
drepið á það og mun síðar koma nánar inn á
það. Pess skall jeg aðeins geta, að við skæra
dagsbirtuna virtist mjer það enn þá fegurra,
karlmannlegra og svipmeira en við hálfdimt
lampaljósið, og að jeg gleymdi því nær öllu
því æfintýralega, sem mjer hafði verið sagt um
manninn, er jeg sá það; það hafði beinlínis
sefandi og fullvissandi áhrif á mig, því á and-
liti þessu Ijómaði vissulega geðró og innri
friður, eins og tærandi eldur brjálseminnar
hafði aldrei snert sálina, sem undir slíku and-
liti bjó.
Pegar við voruro komnir nokkur skref frá
dyrum skeiðvallarins ieit hann við eins og
hann vildi forvitnast um, hvorí okkur væri veitt
eftirför; en bleikur roði færðist snöggvast yfir
andlit hans, eins og hann skammaðist sín fyrir
þetta, og hann leit á mig um leið og hann
brosti vandræðalega. Pegar hann sá, að enginn
var nálægt, sagði hann, mjer til mikillar undr-
unar á þýsku, sem hann talaði svo hreint og
reiprennandi, að jeg heyrði engan útlendings-
blæ á framburðinum:
»Góðan daginn, herra minn! Jeg verð að
biðja yður afsökunar á því, að jeg svaraði
ekki í gærkvöldi hinu vingjarnlega ávarpi yðar;
en hafi yður í gær furðað á þögn minni, þeg-
ar þjer þektuð mig ekki, þá furðar yður ekki
á henni í dag, þegar þjer vafalaust vitið, hver
og hvernig jeg er.«
Mjer varð ekki aðeins svar vants, vegna
gleðinnar sem jeg naut við að heyra móðurmál
mitt talað svo vel; nei! jeg var hissa á því
að heyra hann segja þetta svo opinskátt og
hjartanlega, sem jeg sfst hafði búist við, því