Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 73

NÝJAR KVÓLDÖVKUR.
151
Jeg fann líka fljótt, að hans var alment sakn-
að. Pessi máltíð var hinn venjulegi mánaðar
embættismanna miðdegisverður, enda voru eng-
ar konur viðstaddar. Sirax þegar jeg var kom-
inn, var sest að borðum, því mín hafði verið
beðið í nokkrar mínútur; maturinn var af-
bragðs vel tilbúinn, og var það orðin rcynsla
mín, að embættismenn við öll stór sjúkrahús
lifðu besta lífi. Gagnstætt enskum sið var, þar
sem engin kona var viðstödd, drukkið fast
þegar í byrjun, og þar sem jeg ekki er leik-
inn í þeirri list, átti jeg mjög bágt með að
halda í við þessa æfðu Bachus-bræður, því
fremur sem byrjað var með Madeira og haldið
áfram með Portvíni. Jeg hafði ákveðið það,
áður en jeg kom inn, að minnast ekki á »vit-
firringinn frá St. James«, þar sem margir voru
viðstaddir; jeg vildi heldur láta uppi skoðun
mína við hvern einstakan og spyrja hann um
skoðun hans, því jeg vissi af reynslunni, að
á þann hátt nær maður tniklu fyr markinu en
að spyrja heilan hóp í einu. En jeg hefði
gjarnan mátt spara mjer þá varúðarreglu, því
yfirlæknirinn, sem sat beint á móti mjer, sagði,
eins og hans var vandi, opinskátt og hjartan-
lega, þegar grauturinn var jelinn:
»Þjer hafið átt mikið saman við Sidney að
sæida í dag. Pað er rjett; vesalingurinn þjáist,
þrátt fyrir bækur sínar og söng, af drepandi
leíðindum, og jeg get gert mjer í hugarlund,
hve mjög hann hefir notið þess, að fá tæki-
færi til að giíma við ókunnugan mann. Hvernig
líst yður annars á hann ? Finst yður hann svo
mjög galinn af vitskertum ,manni að vera?«
»Jeg hlýt að játa, hr. Lorenzen,* svaraði jeg
eins blátt áfram og hann, »að þessi Sidnéy
hefir glatt mig mjög; jeg hefi meira að segja
fengið mikla samhygð með honum, því jeg
hefi aldrei áður hitt nokkurn vitfirring svo hugs-
andi og skýran.« ; ,
»Aha,« svaraði Lorenzen, »jeg ætlaði einmitt
að segja það; en í guðs nafni blindist ekki af
þeirri biæju; undir rósunum sefur gígur, ogtil
þess að hafa ekki skakka skoðun, verður maður að
hafa sjeð hann gjósa. í stuttu máli, gætið yðar;
hann er hættulegur, þegar köstin koma, og hann
hefir oft og tíðum valdið mjer hrygðar. Hann hefir
annars lengi ekki fengið kast, og því hræddar
er jeg um, að það komi bráðum,«
»Jeg Iíka,« sagði forstjórinn, »því mjer virð-
isí hann upp á síðkastið miklu þögulli, ófram-
færnari og meira hugsandi en nokkurntíma áður;
hann hreyfir sig miklu minna en áður; hann
ríður jafnvel sjaldnar Bravour sínum, og á kvöld-
in ieikur hann sorgblandin !ög á orgelið.«
»Leikur hann á orgel?« spurði jeg.
»Já, ágætlega; hann leikur eigi aðeins oft í
kirkjunni, heldur einnig oft á sitt eigið orgel
í herbergi sínu — hann er yfir höfuð mjög
tilfinninganæmur, hefir afburða sönghæfileika
og ágætan söngskilning.«
Tilfinning, sönghæfileikar og söngskiiningur,
hugsaði jeg, og þar með er þú dæmdur, vesa-
lings vinur minn! Pað er undarlegt, hve miklir
yfirborðsmenn margir eru.
»Pað er að segja, nógu tilfinninganæmur
vitfirringur!* bætti aðstoðarlæknirinn við, »og
nærri því of. Pess vegna ætti að reka slíkt á
burt og setja dómgreind í staðinn, hahaha!*
»Mig furðaði ekki á því, þótt hann bráðum
yrði eins og þegar hann fyrst kom,« sagði
Lorenzen, því hann hefir nú meira frelsi og
sjáifræöi, en nokkru sinni áður. Aldrei ætti að
gefa slíkum manni of mikið svigrúm og koma
með því þeirri hugsun inn hjá honum, að
hann rjeði fremur við okkur en við við hann.«
Að svo mæltu fjekk yfirlæknirinn sjer stórt glas
af portvíni og rendi það út í eirium teig, um
leið og hann depiaði augunum til forstjórans.
Hann skildi bendinguna og svaraði:
»Eg skil vel, að þjer eigið við mig, læknir,
en til þess að rjettlæta okkur báða, verðið þjer
að minnast þess, að þjer hafið áður verið mjer
sammála í því, að gefa skyldi. þessum manni,
sem ekki hefir fengið það í vöggugjöf, að hann
ætti að eyða ssku sinni í vitfirringahæli, svo
mikið frelsi, sem unt væri, svo hann gæti not-
ið lífsins; þar að auki, herra Lorenzen — það
gildir einu þó þjer hnyklið brýrnar og sjeuð
óánægðir með yfirlýsingu mína — hefi jeg