Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 74

152
NYJAR KVÓLDVÖKUR.
að eins tekið við honum með þessu skilyrðí,
og Íeg get því aðeins haldið honum hjer, að
jeg fari nákvæmlega eftir þeim fyrirmæium.*
»Þjer getið að því leyti haft rjett fyrir yður,
herra Elliotson, en hver getur gefið betri fyrir-
mæli um meðferð sjuklings en einmitt laeknir
hans?«
»Já, herra, þjer vitið vel, að jeg hindra að
engu leyti starf yðar; en jeg fyrir mitt leyti
verð einnig sem forstjóri að halda fram rjetti
mínum til þess að hafa hjá mjer þær upplýs-
ingar, sem jeg hefi fengið um herra Sidney,
og til þess að halda þær kvaðir, sem þær
leggja á mig.c
Læknirinn ætlaði aftur að taka til máls, en
forstjórinn bandaði til hans hendinni og mælti:
»Við skulum ekki tala meira um það, góð-
ur vinur og émbættisbróðir; þetta mál heyrir
undir fundi vora, og þar getum við haldið
áfram umræðum um það efni. En jeg skal
gera aðra uppástungu, sem miklu betra er að
fást við yfir vínglösum, og sem þar að auki er
almennari. Jeg Ieyfi mjer sem sje að minna
yður á sjónleikinn, sem við höfum nú lengi
hugsað okkur að koma upp, en sem alt af hefi;
verið frestað; lautenantinn minnir mig á hverj-
um degi um hann, og jeg sje heldur enga á-
stæðu til, að' við neitum sjúklingunum lengur
um þá skemtun. Jeg get sagt yður, herra,* sagði
hann, um leið og hann sneri sjer til mín, »að
bráðlega fá sjúklingar okkar að leika sjónleik,
og að við höfum hingað til sjeð eins mikið
gagnaf því, eins og annari skemtun. Hvað álítið
þjer um það? Segið bara álit yðar óhikað.c
»F*etta er nýmæli fyrir mig, herra,« svaraði
eg, »en jeg get vel ímyndað mjer, að kostir
sjeu við það. Sjúklingarnir verða á þann hátt
rifnir upp úr hugarvingli sínu og hugurinn
festist við ný viðfangséfni; auk þess neyðasí
þeir til að hugsa; þeir æfa minnið og fá góða
afþreyingu. Mjer virðist alt aðeins undir því
komið, að velja leik við hæfi sjúklinganna.*
»Alveg rjett,« sagði forstjórinn, »og um það
eigið þjer, Lorenaen, að segja okkur skoðun
yðar; við lofum því fyrirfram að fara eftir
henni.«
»Jeg er búinn að hugsa um það,« svaraði
Lorenzen, »en í þetta sinn hefi jeg hugsað mjer,
að sleppa öllu hlægilegu, því síðasl var leik-
urinn hlægilegri en æskilegt var. Gaman manns,
sem heilbrigður er á sálinni, er ofhleðsla á sál-
arþreki hans, og þar sem það er fyrir hendi,
hefir það þægileg áhrif á okkur; en gaman
vitfirringsins er skrípamynd af hinu andlega,
og af því sjáum við daglega nóg; auk þess
kemur það sjúklingunutn fremur til að gráta en
hlægja, leiðir þá fremur til sorgar en gleði, og
það er ekki ætlun okkar. Sjónleikinn ætlum
við frekast að nota til lækninga, og til þess
þurfum við alvöru, átakanlega alvöru, en éng-
in spillandi spaugsyrði eða ruddalegt gaman.
Málið er of alvarlegt til þess að leika sjer að
því, og þess vegna legg jeg til að tekinn verði
í þetta sinn stórkostlegur, áhrifaríkur sorgar-
leikur, sem tekur alt sálarlífið herfangi. Ef þið
leyfið, hugsa jeg mig um til morguns, uns bú-
ið er að úihluta verðlaununum eftir hljómleik-
inn. Eruð þjer mjer sammála í því, herra
starfsbróðir?«
»Auðvitað,« svaraði jeg, því að hann hafði
beint síðustu orðunum til mín, og að sumu
leyti virtist mjer hann hafa rjett fyrir sjer, og
að öðru leyti fanst mjer þessi tilmæli hans til
þess að jeg Ijeti í ljósi álit mitt eins og hæ-
verskuvott, þar sem jeg var ókunnugur.
»Ágætt!« mælti forstjórinn, »þar með er því
slegið föstu; við tölum nánar um málið eftir
hljómleikinn á morgun. Þjer verðið þá ekki
fjarverandi?«
»Nei, vissulega ekki,« svaraði jeg og hneigði
mig.
»Þjer munuð fá að heyra það, sem yður mun
finnast nýtt og sjaldgæft, því það eru hljóm-
leikar vitfirringa, það er að segja undirbúna
fyrir þá og af þeim, Og þegar við erum búnir
með alvörumálin, skulum við taka til flöskunn-
ar. Halló! William! komdu með önnur glös
og flöskuna, sem stendur þarna í horninu.