Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 75

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
16Í3
Bravó! Petta er htín, herrar mínir.* Hann tók
tappan úr með svo mikilii velþóknun, að hún
virtist hafa áhrif á aðra, þvi allir gestirnir urðu
eins eftirvæntingarfullir á svipinn; það var auð-
séð, að þeir þektu þennan drykk, sem forstjór-
inn skenkti, því brátt var orðið mjög glatt á
hjalla. Menn svelgdu í sig eftir nótum, ef svo
mætti segja; jeg var sá eini, sem ekki gat
fylgst með, því þegar jeg hefi drukkið vísan
glasafjölda, getur besla vín ekki freistað mtn
svo, að jeg drekki meira.
»Við skulum skála!* hrópaði forstjórinn ofsa-
kátur, »og þar sem við erum nú einu sinni
eigingjarnir, skulum við fyrst drekka skál okk-
ar; en við þurfum engum að segja það, því
við erum hjer meðal sjálfra okkar.*
»Jeg klingi gjarna,* sagði jeg, »en jeg drekk
ekki meira, með yðar leyfi.«
»Jeg skal segja yður eitt, þjer getið verið
bezti Þjóðverji, en þjer kunnið ekki að drdtka,*
Klukkan var því nær sex, þegar jeg fór aft-
ur upp á herbergi mitt. Jeg hafði heyrt svo
margt sem jeg þurfti að íhuga og var einmitt
að skrifa það niður, þegar barið var að dyrum
hjá mjer, fyrst lágt og því næst hærra. Jeg
kallaði: »Kom inn!« og eldri sonur Phillips
kom strax inn úr dyrunum, og leit varlega í
kringum sig. Pegar hann var viss um að jeg
var einn, tók hann hvatlega brjef nr barmi sjer,
fjekk mjer það og sagði:
»Gott kvöld, herra! faðir minn sendir mig
með þetta brjef, og gætið þess vel og látið
engan sjá það.« Án þess að bíða eftir svari,
var drengurinn eins fljótt horfinn og hann kom.
Brjefið, sem jeg hjelt á i hendinni, var á þýsku
og hljóðaði þannig:
»Herra minn! Jeg get ekki heimsótt yður
án þess að vekja eftirtekt, og það verð jeg um
fram alt að varast; jeg sendi yður því skrif-
lega kveðju, um leið og jeg fer frá St. James,
þar sem jeg hefi lokið erindi mínu. Hafi drott-
inn valið yður til að þess að framkvæma góð-
verk, þá grátbæni jeg yður að eyða ekki tíma
og kröftum, þegar þjer getið hjálpað ógæfu.
sömum manni — blessun Guðs mun launa
yður fyrir það. Mjer er bannað að segja meira
í svipinn, en ef til vill fáið þjer brátt að vita
það, sem jeg neyðist til að dylja yður. Enn þá
einu sinni lifið heilir, og fyrirgefið vealings
farandsala, sem gerist svo djarfur að vilja leggja
á yður leyudarmál, sem þjer sjátfið ekki þekklð.
Emmanuel Phillips.«
Sem þrumu lostinn lagði jeg brjefið frá mjer.
Mig hafði þá grunað rjett, og jeg var flæktur í
leyndarmáli, sem óljós grunur hafði látið mig
eygja, en semvjeg ekkj þekti i insta eðli. Hvaða
leyndarmál var það, og hvern SHerti það?
Vafalaust »vitfirringinn frá St. James«, því mjer
var það ljóst strax um morguninn, aff hann
stóð í einhverju sambandi við samferðaraann
minn. Pað var ætlun mfn að haida loforð mitt
og heimsækja Sidney í herbergi hans. En jeg
fann, að jeg mátti ekki vekja eftirtekt með heim-
sókninni. Jeg gekk því í hægðnm mínum Upp
breiðu steintröppurnar á aðalhúsinu, og ljet
sem jeg íhugaði byggingarlagið og umbúnað
allan, sýndi dyravörðunum, sem stóðu á sjer-
hverri pallskör, aðgangsmiðann, sem foratjórinn
hafði fengið mjer, fann án þess að spyrjast
fyrir dyrnar á öðru lofti, sem mjer hafði verið
vísað á, opnaði þær og gekk inn í herbergið,
sem ágæt útsýn var úr yfir trjágarðinn. Jeg
varð rajðg undrandi, er jeg sá að þetta var
herbergi, búið öllum þægindum, í stað venju-
Iegrar sjúkrastofu. Mislit, Ijósröndótt glugga-
tjöld úr þykku efni, silfurgrátt veggfóður, raarg-
lit ullargólfábreiða, dökkrauður legubekkur beint
á móti breiðum spegli í gullnri umgjðrð, þægi-
legur hægindastóll framan við skrifborðið, sem
var alþakið bókum og skriffærum, stofuhar-
moníum af beztu og fegurstu gerð og háir
bókaskápar fullir af ritverkum frægustu skálda,
heimspekinga og náttúrufræðinga — þannig var
umbúnaðurinn í herberginu, þar sem sá mað-
ur bjó, sem jeg átti eftir að kynnast nánar á
vitfirringahæli. Tveir stórir gluggar voru í
herberginu. Úti fyrir þeim voru vafningsvið-
ur og ýms blómstrandi trje, ef til vill til að
hylja járnstengurrtar, sem voru fyrir gluggan-
um að utanverðu, og skildi íbúann frá öllum
20