Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 76

154
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
hinntn lifandi heirai. Pegar jeg hafði athugað
þetta alt nákværalega, gekk jeg inn í hliðar-
herbergi, sem stóð opið. Pað var svefnher-
bergi. Grænt veggfóður klæddi veggina. Her-
bergið var búið óbrotnum húsgögnum, nerna
hvað rúmið var með hvílum rúmtjöldum og
skrautlegri rauðri silkiábreiðu. Jeg sá einnig
trje og vafningsvið úti fyrir járnstangagluggan-
um — út við hann stóð hinn ógæfusami íbúi
og sneri baki að mjer. Hann breiddi út faðm-
inn, hallaði sjer út í gluggann og studdi enn-
inu á rúðuna. í þessum stellingum leit út fyrir
að hann væri niðursokkinn í þunglyndislegar
hugsanir, og eins og andi hans hefði yfirgefið
lfkamann, til þess að svífa frjáls um geiminn.
Hann heyrði ekki til mín, æn svo ekki liti svo
út, sem jeg svikist að honum, varð jeg að
leggja hendina á öxl honum, til að vekja hann
af draumum sínum. Mjer var þó hálfilla við
það, því jeg vissi ekki, hvort jeg truflaði gæfu-
saman mann í minningum sínum og athugun-
um, eða jeg reif ógæfumann upp úr vonar-
draumum, er hann hafði verið að dreyma. Hann
sneri sjer snögt við, án þess að verða hið
minsta hissa við þessa óvæntu truflun — taug-
ar hans voru þá í ágætu lagi. Varla hafði hann
sjeð, hver jeg var, áður en hann reyndi að
skýla tárum, er glóðu í augum hans, og hann
hrópaði brosandi:
»Ah, eruð það þjer! jeg var farinn að halda,
að þjer hafðuð verið hindraður í því að heim-
sækja mig. Mjer er það mjög kært, en . . .
Pjer hittið mig í einkennilegu sálarástandi . . .
Sál mín er á reiki . . . viljið þjer sjá.. «
Jeg gekk að glugganum og leit út um hann.
Vissulega sá jeg þar sýn, sem lokkað gat á
reik sál innilokaðs manns, þvi það sem sást
af jörðinni var bæði fagurt og lokkandi. Sjón
þessi tók mig fanginn lengur en jeg vissi af;
jeg horfði þegjandi frá hægri til vinstri, og
loks festi jeg augun á þjóðveginum, sem les-
arinn áður þekkir. Pegar Sidney, sem sjeð
hafði hvert jeg horfði, sá að jeg leit ekki strax
af veginum, benti hann á þústu, sem mjer varð
einmitt um Ieið starsýnt á. Jeg sá fljótlega hver
það var: það var Phillips farandsali með vagn
sinn og drengi,
sParna fer hann, veslings heiðvirði farand-
salinn,* sagði Sidney lágt og rólega; »þarna
fer hann, og það er hvorki ágirnd nje fjegræðgi,
sem leiðir hann á þessari braut, heldur að eins
kristilegur kærleikur og meðaumkvun. Guð
blessi hann á pílagrímsgöngu sinni.«
»Amen!« hugsaði jeg.
»Ha!« hjelt hann áfram nokkru hærra, »þarna
fara synir hans báðir og draga vagninn — og
fyrir hvern — fyrir mig, blessaðir drengirnir,
fátækir, en frjálsir eins og fuglinn í loftinu, —
frjálsir! og hvað er jeg? — Ríkur, ríkur, en
en fangelsaður, hlekkjaður, og hvað bíður mfn
enn þá? Ó, hægan, hægan! Sko hve hið fagra
landslag liggur þarna rólegt og meinleysislegt,
eins óg það væri ómögulegt, að nokkur sorg
væri til í heiminum. En — hve mörg óróleg,
sláandi hjörtu geymir það ekki. Petta er ímynd
tilveru minnar og lífs. í þessum þöglu dölum,
í þessum skógum og húsum fela þeir sorgir
sínar og tár, og eta þurt brauð sitt í fátækt
sinni, og þó eru þeir gæfusamari, því þeir
þekkja þó von, gleði og ást, þeir eiga þó vini,
konur og börn. En hvað hefi jeg? Hvað get
jeg kallað eign mína í öllum þessum fagra,
stóra, mikla heimi? Ekkert! Ekkert!«
Höfuðið hnje niður á brjóst honum. Jeg
horfði hrærður á hann; andlit hans var eins
rólegt og kyrt vatn, sem enginn minsti vind-
blær snertir, en það var fölt og sorgbitið. Jeg
nálgaðist hann, lagði hendina á handlegg hans
og sagði við hann:
»Einn vin eigið þjer að minsta kosti — jeg
er hann.
(Meira.)