Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 79

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
157
an.« — *En maðurinn hennar, bróðir Morlens
Ram?« — »Hann kom aftur, og er hann heyrði,
hvernig komið var, drekti hann sjer í tjörninni
bak við jurtagarðinn.*
Hanna var orðin náföl. Vangar bróður henn-
ar voru heldur ekki eins dökkir og áður. »Og
þá var ógæfan komin yfir heimilið. Mortentók
skömmu síðar við jörðinni af gamla Ram. Á
brúðkaupsdegi Mortens dó faðir hans snögg-
lega, móðirin litlu seinna; svo kona Mortens,
en á undan henni litlu börnin. Hjer er aldrei
haldin svo veisla að ekki komi eitthvað sorg-
legt fyrir. Maður er ekki fyr búinn að Ieggja
frá sjer sorgarbúninginn en maður verður að
fara í hann aftur. Guð miskuni þessu húsi og
þeim sem hjer verða að búa.« Óg gamla bú-
stýran þagnaði og brosti Iymskulega. Svo spenti
hún greipar með guðræknissvip, því hljómur
brúðkaupsbjöllunnar leið skær og bjóðandi inn
um opinn gluggann. Að utan heyrðust fagnandi
raddir og gjallandi lúðurhljómar; fiðlurnar óm-
uðu og var sem þær væru að kalla á þá, er
seinir væru. Inni í herberginu var orðið hljótt.
Hanna hafði spent greipar og horft til himins.
Svo sneri hún sjer að bústýrunni og sagði al-
varlega: »Viljið þjer láta Morten Ram vita að
jeg sje tilbúin.« Með illgjarnlegt bros á vörum
yfirgaf ráðskonan herbergið. Ottó — bróðir
Hönnu hjet það — gekk hnugginn til systur
sinnar. »Skilaðu honum hringnum aftur, Hanna,
og rifðu sveiginn af höfði þínu — hann er
þyrnikóróna. Ef þetta er aðeins tilhæfulaust
þvaður hefði hann talað um alt þetta við þig;
það hefir hann ekki gert og þessvegna er það
sannleikur.« Hanna þrýsti kossi á vangabróður
síns. »Láttu það gott heita, Ottó, það sem
manni er ákveðið er óumflýanlegt og rnaður á
heldur ekki að forðast það. Kona hefir kastað
bölvun yfir þetta hús — hví skyldi ekki konu
auönast að snúa henni til blessunar? Maður
veit heldur ekki, hve mikið eða lítið þessi kona,
sem við giftingu okkar missir stöðu sína sem
drotning þessa heimilis, hefir ýkt eða aukið.
Mjer þykir vænt um Morten og jeg vil bera
minni hluta af þeirri byrði, s*m forlögin ætla
honum. Jeg mun aðeins biðja guð um þrótt,
svo að jeg geti borið mitt ok hægt og rólega.
Komdu nú, við skulum fara.«
í sömu andránni opnuðust dyrnar og Morten
Ram kom inn ásamt hljóðfæraleikendum og
brúðkaupsgestum. Menn skipuðu sjer í fyikingu
og gengu í kirkju.
Meðan á vígsliinni' stóð hugsaði Hanna um
•það, sem hún hafði heyrt og þorði varla að líta
á mann þann, er stóð við hlið hennar. Ræða
gamla prestsins fór inn um annað eyra hennar
og út um hitt; en aftur og aftur hljómuðu í
huga hennar bænarorðin í »Faðir vor«: »Frelsa
oss frá illu.« Að síðustu fengu hugsanir henn-
ar frið í bæn til þess, sem ekki Iætur einn
spörfugl til jarðar falla án síns vilja og bænin
styrkti hana svo, að hún gat sent bróður sínum,
sem horfði dapur á hana, blftt og hughreyst-
andi bros.
Klukkunum vaj- hringt aftur, orgeltónarnir
ómuðu og raenn bjuggust til að ganga úr kirkj-
unni. F*á bætti klukknahringingin alt í einu, byrj-
aði svo ,aftur, en alt öðruvísi — snögt og ó-
viðfeldið: »Eldur, eldur.« Og »e!dur« heyrðist
kallað neðan af götunni. »Eldur, eldur,« barst
frá manni til manns. Fólkið þusti út úr kirkj-
unni, Allir vildu vita hvað væri að brenna. i
sveitunum hefir maður ekki langan tíma til um-
hugsunar, það er að segja, ef nokkru á að
verða bjargað.
Hanna fann undarlega, lamandi angist grípa
sig. Hún mintist orða ráðskonunnar: »Hjer er
aldrei haldin svo veisla að ekki komi eitthvað
sorglegt fyrir.« Og hún bjóslt við hinu versta.
Hún greip hönd manns síns. »Morten,« sagði
hún, rólega og!. alvarlega, »jeg veit alt.« Hann
leit undrandi á hana. »Jeg veit alt um hjarð-
mannsdótturina eg bölvunina. Morten, jeg finn
það á mjer, að það er þinn bær, sem er að
brenna. Við skulum flýta okkur.« Morten þrýsti
fast hönd konu sinnar. »þökk«, sagði hann og
flýtti sjer með hana út úr kirkjunni.
En hvað alt var umbreytt úti! Brúðfylgdin var
tvístruð í allar áttir, neðan af veginum heyrð-
ust hróp og háreysti, en uppi yfir þeim ómuðu
klukkurnar ömurlega: »Eldur, eldur, eldur.«
Lausir hestar og kýr hlupu sem vilt um veg-
inn. Grunur Hönnu reyndist sannur. Pað var
bær Mortens Ram, sem var að brenna, Hanna
hljóp ofan eftir í áttina til hússins. Hún hafði
tapað af manni sfnum í þrönginni. — »Hvarer
bóndi minn?« spurði hún þá, er næstir stóðu.
»í húsinu*, svaraði bústýran, sem grátandi stóð
úti á götunni. »Ó, rúmfötin mín, ágætu rúm-
fötin mín.« »Eru fleiri en hann inni í húsinu?*
»Nei, kýrnar eru lika komnar út. Bróðir yðar
sá um að þær væru leystar og að krakkarnir
rækju þær út í garðinn og út á götuna.* Unga
konan heyrði varla seinustu orðin. Nýrri og
óttalegri hugsun hafði skotið upp í huga henn-
ar. »Og hvar er barnið?« »Barnið! Já það var