Læknablaðið - 15.01.1990, Síða 10

8
LÆKNABLAÐIÐ
bræður, og kenna þeim læknisfræði, ef þeir
æskja þess, endurgjaldslaust. Fræði mín vil
ég kenna sonum mínum, sonum kennara
míns, svo og þeim lærisveinum mínum,
sem bundnir eru læknalögum og lækniseiði,
engum öðrum.
* Þær einar fyrirskipanir mun ég gjöra,
er séu sjúklingum mínum til gagns og
nytsemdar, eftir því sem þekking mín og
dómgreind frekast fær ráðið. Forðast mun
ég að aðhafast nokkuð illt eða óréttlátt gegn
þeim.
* Engum mun ég gefa lyf, svo honum verði
að aldurtila, þótt farið sé þess á leit við
mig, og engum ráð gefa til að stytta sér
aldur; enn fremur engri konu fá lyf til
fóstureyðingar.
* Ég vil lifa hreinu, flekklausu lífi og rækja
svo list mína. Skera til steins vil ég ekki;
það gjöra þeir, sem þar til eru kallaðir.
* Hvar sem ég kann í hús að koma, þá vil
ég vera hinum sjúku til gagns og hjálpar,
en fjarri mér sé ósanngjam og vítaverður
ásetningur; sérstaklega vil ég forðast allt
daður við konur og smásveina, frjálsa og
þræla.
* Á allt það, sem mér kann að bera fyrir augu
og að eyrum, þá er ég gegni starfi mínu,
mun ég líta sem leyndarmál og þegja yfir,
sama máli gegnir um, það er ég kann að
frétta um lifnað annarra, þá er ég er utan
starfs.
* Haldi ég nú þennan eið minn alveg, og
bregði hvergi af, þá ætti mér að hlotnast
bæði gæfa og gengi, og ég hafa virðingu
allra góðra manna. Skyldi það henda mig að
ganga á eiðinn og gerast meinsærismaður,
þá á ég að hitta fyrir hið andstæða.»
Við útskrift úr læknadeild Háskóla íslands
hafa læknakandídatar undirritað svofellt
heitorð (4) frá árinu 1932:
Ég, sem rita nafn mitt hér undir, lofa því, og
legg við drengskap minn,
* að beita kunnáttu minni með fullri alúð og
samvizkusemi,
* að láta mér ávallt annt um sjúklinga mína
án manngreinarálits,
* að gera mér far um að auka kunnáttu mína í
læknafræðum,
* að kynna mér og halda vandlega öll lög og
fyrirmæli, er lúta að störfum lækna.
Árið 1967 voru samþykktar siðareglur (Codex
Ethicus) fyrir Læknafélag íslands. í þeim
Codex segir: «Heit það, sem kennt er við
Genf, en á rót sína að rekja til Hippokratesar,
skal hver verðandi læknir festa til að hljóta ius
practicandi og leggja við drengskap að halda
það ævinlega.»
GENFARHEIT LÆKNA
(The Declaration of Geneva) (5), sem
samþykkt var á öðru allsherjarþingi
Alþjóðafélags lækna í Genf í september
1948 og breytt á tuttugasta og öðru þinginu í
Sidney í ágúst 1968 og á þrítugasta og fimmta
þinginu í Feneyjum í október 1983, er á þessa
leið:
* Þegar ég nú er tekinn í raðir
læknastéttarinnar:
* Skuldbind ég mig hátíðlega til þess að
helga líf mitt þjónustu við mannkynið.
* Ég mun sýna kennurum mínum þá virðingu
og það þakklæti, sem þeim ber.
* Ég mun rækja starfsgrein mína af
samvizkusemi og göfgi.
* Ég mun hafa heilbrigði sjúklinga minna í
huga framar öllu öðru.
* Ég mun virða þau leyndarmál, sem mér
er trúað fyrir, jafnvel eftir að sjúklingur er
látinn.
* Ég mun viðhalda með öllum ráðum, sem
mér eru tiltæk, heiðri og göfugum hefðum
læknastéttarinnar.
* Starfsfélagar mínir munu vera mér bræður.
* Ég mun ekki láta umhugsun um trú,
þjóðemi, kynþátt, flokkssjónarmið eða
þjóðfélagsstöðu hindra mig í skyldum
mínum við sjúklinga mína.
* Ég mun viðhalda æðstu virðingu fyrir
mannlegu lífi allt frá upphafi þess, jafnvel
þó mér sé ógnað, og ég mun ekki nota
læknisfræðiþekkingu mína andstætt
lögmálum manngæzku og mannúðar.
* Þessi loforð gef ég hátíðlega, af frjálsum
vilja og að viðlögðum drengskap.
Ákvæðið um Genfarheit lækna var ekki tekið
upp í Codex Ethicus, sem samþykktur var