Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.10.1929, Síða 24

118
Rússneski bóndinn.
[Stefnir
um endar baðið venjulega í snjón-
um. Það sem gengur af baðvatn-
inu er borið inn í kofana og haft
til þvotta. Sápa j^ekkist naumast.
Til þess þvottar, sem sérstaklega
á að vanda er notuð viðaraska. í
henni eru leysandi efni. Bóndinn
vill vera hreinn. Hann fær sér
svitabað, fer svo í treyju, sem
þvegin hefir verið í ösku og geng-
ur svo hreinn á líkama og sál til
kirkjunnar. Kirkjan er samkomu-
hús rússneska bóndans. Konur
koma þangað í marglitum klæðum.
Þar sjást allir sterkustu litir,
hvanngrænt, hárautt, himinblátt
og margult. Það er eins og þær
vilji láta þessa sterku liti bæta
upp tilbreytingarleysið, og þeir
stinga undarlega í stúf við and-
litin, dökkleit, sorgmædd og dap-
urleg. Litirnir eru nokkurskonar
neyðaróp þessarar þrautpíndu
þjóðar, sem öldum saman lifir í
áþján, við ilt loft, hungur og sjúk-
dóma.
Það er alveg ótrúlegt, hve mikið
hungur rússneska þjóðin þolir. í
flestum þorpunum er sífeldur
sultur. Við hér myndum deyja á
einum mánuði ef við ættum að
búa við mataræði rússneska bónd-
ans. Kjöt bragðar hann aðeins á
mestu tillidögum, tuttugu til tutt-
ugu og fimm sinnum á ári. Súpa
úr vatni með ofurlitlu af súrkáli
hrærðu saman við, ef til vill með
dálitlum mjólkurlit, súrt rúgbrauð,
kartöflur og hráar gúrkur —
þetta er maturinn, æ og æfinlega
án allrar tilbreytni, og þó er það
verst, að hann má aldrei eta lyst
sína af þessu góðgæti! Sumstaðar
er þetta að því leyti skárra, að
þar er notað te. Te og rúgbrauð
er þar Kelzta fæðan. Teið hlýjar
og ornar. Menn eta ofurlítinn syk-
urmola og drekka ósköpin öll af