Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.10.1929, Síða 36

130
mannalíf drepur mig. Það er
ekki fyrir mann með mínum
hæfileikum. Ég verð að komast
á sjóinn aftur og sjá hvað kom-
ið hefir nýtt í hapdverkinu síðan
ég var þar seinast“.
Á skipinu var maður nokkur
og dóttir hans. Þau bjuggu í
káetu A. Það komu stórir blóm-
vendir til dótturinnar. Þegar þau
korriu heilsaði hann mér kulda-
lega.
„Þa,ð er náttúrlega fult af
spilaþjófum á skipinu", sagði
hann með áherzlu. Það var auð-
vitað, að dóttirin átti að heyra
það vel. „Það er undarlegt, að
félögin skuli ekki hafa gætur á
þessum bófum. Það ættu að vera
leynilögreglumenn á hverju skipi
sem fer út frá New York, og þeir
ættu ekki að hlífa spilaþjófun-
um, sem féfletta grunlausa far-
þega“.
Stúlkan sýndist ekkert óvön
þessu. Hún bara brosti. „Æi, góði
láttu þá nú eiga sig þessa spila-
þjófa“, sagði hún.
„Það er að minsta kosti einn
í þeirra hóp, sem ég skal aldrei
láta eiga sig fyr en hann er kom-
inn í tugthúsið", öskraði Dicker,
því hann var það. „Ég er rétt-
vísinnar megin. Ég er ekki með
[Stefnir
þessari vatnsgrautar miskunn-
semi við bófa. Ég . . . “
Hann stansaði snögglega, því
að ég leit á hann. Mér fanst hann
vera að freista forsjónarinnar
með þessu tali.
Ég mátti ekki vera að neinu
fyr en skipið var komið út úr
höfninni. Þá hitti ég Stoney
snöggvast. Hann sat í káetu sinni
og var að lesa bók um bridge.
Hann las allar bækur um bridge.
Hann sagðist hafa svo gott af
því að hlæja.
„Er nokkur með skipinu?“
sagði hann.
„Það eru miljón dalir í káetu
A., og dóttir með“, sagði ég. Þau
heita bæði Dicker“.
Hann hafði hallað sér út af í
legubekknum, sen nú spratt hann
á fætur eins og hann hefði verið
stunginn.
„Ekki þó Dick Dicker?“ spurði
hann. Ég kinkaði kolli. Hann
fór að blístra. „Veit hann að ég
er á skipinu?“
Ég vissi það vitanlega ekki.
En mér þótt sennilegt, að hann
hefði ekki látið svona illa af
spilaþjófunum við dóttur sína,
ef hann hefði ekki verið búinn
að sjá farþegaskrána.
Stoney var afar hljóður og
Karlar sem kmma það.