Sagnir - 01.04.1989, Síða 68

Sigrún Valgeirsdóttir
Guðinn „Sagnir"!
Sp.: Nafnið? Hvernig kom það til?
Eggert: Við höfðum fremur lítinn
áhuga á að feta í fótspor Hasar-
blaðsins hvað heiti snerti, fannst
nafnið ekki nógu traustvekjandi og
vildum reyna að finna eitthvað
betra. Því var brugðið á það ráð að
auglýsa eftir nafni meðal nemenda.
Við hengdum upp auglýsingu í Árna-
garði og báðum um hugmyndir.
Viðbrögðin létu að vísu ekki á sér
standa en yfirleitt virtist galgopa-
skapur ráða ríkjum í nafngiftunum
og sumir hugmyndasmiðirnir voru
afar fmmlegir. Einhverjir vildu t.d. að
ritið yrði nefnt „Haugalýgi" í sam-
ræmi við fréttabréf sagnfræðinema,
Ýkjur. Við höfðum nú ekki mikinn
húmor fyrir slíku enda tókum við
starfið mjög alvarlega. Loks kom
orðið „sögn“: Okkur leist ágætlega á
það en breyttum því í fleirtölu og
þar með í „sagnir". Nafnið var
komið. Ekki voru þó allir sammála
um merkingu orðsins og það var
beygt á ýmsa vegu. Einn ágætur vin-
ur minn talaði t.d. alltaf um orðið
sem karlkynsnafnorð í eintölu og
þegar ég spurði hann einhverju
sinni hvers vegna hann gerði þetta
spurði hann á móti hvort þetta væri
ekki guðinn „Sagnir", sem við hefð-
um fundið upp! Hugmyndin að baki
heitinu er e.t.v. ekkert ýkja frumleg.
Við tókum í raun mið af stóru
systur, tímaritinu Sögu sem Sögufé-
lag gefur út. Nafnið hefur þó vanist
vel og er þjált í munni. Á tímabili
kölluðum við svo blaðið svona okk-
ar á milli „Sögusagnir“.
Sp.: Framhaldið? Þið hafið haldið
óhikað áfram?
Eggert: Já, já. Þetta var nú á þeim
árum sem tókst að skapa töluverða
hópkennd meðal nemenda. Við vor
um þarna tíu til fimmtán manna
hópur sem þekktist vel. Okkur
fannst að fyrsta útgáfan hefði þrátt
fyrir allt sýnt að áhugi væri fyrir
hendi. Reyndar var breytt talsvert
um stefnu í öðrum árgangi á þann
hátt að ákveðið var að hafa tvö
meginefni eða „þemu“. Þemaskipt-
ingin hefur síðan að mestu ráðið
ríkjum í blaðinu en alltaf hefur þó
verið reynt að hafa efni utan við
þemun í ritinu. Með þemunum varð
Oft rartrt á menrt hátfgert skrautœði uið hönn-
un btaðsins. í öðrum árgangi er þessa mynd
að finna en Sveirtn Agnarsson, núuerandi hug-
uitsmaður, sagnfrœðingur og uiðskipta-
frœðingur, gerði hana. Hugmyndin kartn að
þykja langsótt en þarna mun uera á ferðinni
íþróttagarpur að stökkua yfir rá.
efnisöflun að mörgu leyti auðveld-
ari. Fyrsta árið höfðum við verið á
þeytingi út um allan bæ að afla efnis
en nú var hægt að leita til nemenda
á einstökum námskeiðum sem við
töldum athyglisverð. Að vísu voru
þemun í öðrum árgangi að mestu
heimasmíðuð af ritnefnd eða sér-
staklega samin fyrir blaðið og raun-
ar voru greinar í þriðja og fjórða ár-
gangi að stórum hluta samdar að
beiðni ritnefndar. Fimmti árgangur-
inn sker sig nokkuð úr, því þá var
aðeins eitt þema og blaðið unnið á
námskeiði en í þeim sjötta voru aft-
ur tvö meginefni. Upp frá því hefur
síðan eitt grunnefni myndað kjarn-
ann í ritinu.
Sp.: Hvernig gekk yfirleitt að fjár-
magna útgáfuna?
Eggert: Fjármálin voru ætíð höfuð-
verkur. Þrátt fyrir ómælda sjálfboða-
vinnu og ódýra útgáfu höfðum við
alltaf áhyggjur af peningum. Bæði
þegar annar árgangurinn og sá
þriðji komu út var varla til króna til
að greiða fyrir verkið. Einhvern veg-
inn tókst þó að bjarga málum en oft
voru góð ráð dýr. Sumarið 1982 var
66 SAGNIR