Sagnir - 01.04.1989, Qupperneq 72

Sigrún Valgeirsdóttir
og eiga eftir að gera það í framtíð-
inni, nýti reynslu sína og kunnáttu
eftir mætti þegar námi er lokið og
haldi ótrauðir áfram á útgáfubraut-
inni, skrifi í sögutímarit og stofni
jafnvel til fleiri rita. Hins vegar verð-
ur að halda þróttmiklu starfi Sagna
áfram.
Vettvangur nemenda
Sp.: Þróun Sagna? Ertu ánægður
með hana?
Eggert: Ég hef nú áður komið
lítillega inn á þennan þátt en í
heildina tekið er ég afar ánægður
með þróunina. Sagnir eru fyrst og
fremst vettvangur nemenda. Þar fá
þeir æfingu í því að skrifa fyrir aðra
en kennara, brjóta ísinn í vissum
skilningi og skrifa fyrir almenna les-
endur. Blaðið er mikilvægur tengi-
liður nemenda og söguáhugafólks í
landinu og kynnir að ýmsu leyti það
sem verið er að gera í sagnfræðinni
í Háskólanum. Það ber vitni um fjöl-
breytt val viðfangsefna, vítt áhuga-
svið nemenda og speglar þær
áherslur sem eru á hverjum tíma í
greininni, svo fátt eitt sé nefnt.
Þróun blaðsins er að mörgu leyti
ákaflega Ijós þegar heftin eru
skoðuð. I fyrstu blöðunum erum við
dálítið að snúast í kringum sjálf
okkur og fræðigreinina sagnfræði,
erum að skrifa um sagnfræðinám
erlendis, velta vöngum yfir stöðu
greinarinnar innan skólans og utan,
kynna nýjar stefnur í sagnfræðinni
og þar fram eftir götunum. Síðan
setjumst við niður og mörkum þá
stefnu að innanhússmál og fréttir úr
félagslífinu eigi lítið erindi í ritið
heldur einskorðist slíkt við frétta-
bréf sagnfæðinema. Sagnir þjóni
hins vegar almennu söguáhugafólki
og fræði.mönnum og þar birtist
markverðar rannsóknir sem nem-
endur hafa unnið á námskeiðum
eða sérstaklega fyrir ritið. Ég held
að þetta hafi tekist í stórum
dráttum. Eftir því sem árgöngunum
hefur fjölgað er greinilegt að nem-
endur hafa orðið sjálfstæðari og
leita sífellt minna til kennara eða
utanaðkomandi manna eftir efni.
Sjálfstraust þeirra hefur aukist og
Sagnir eiga þar vonandi einhvern
hlut að máli. Þegar ég hef sótt norr-
æna sagnfræðinema eða sagnfræð-
inga heim hef ég yfirleitt tekið Sagn-
ir með mér til að sýna þeim. Yfirleitt
verða þeir furðu lostnir yfir þessari
áræðni íslenskra sagnfræðinema og
finnst undarlegt að hægt sé að
halda úti svo veglegu nemendariti
og selja það í ekki stærra samfélagi.
Annars staðar á Norðurlöndum er
ekkert rit til sambærilegt við Sagnir.
Sagnfræðinemar eiga auðvitað að
halda áfram á þeirri braut sem þeir
hafa markað sér og vonandi á ritið
eftir að eflast enn frekar og dafna í
framtíðinni.
70 SAGNIR