Félagsbréf - 01.07.1957, Síða 40

38
FELAGSBREF
nefndum Huldufólk. Svipur hennar minnti á sjálf öræfin, fjalla-
vötnin milli jöklanna, þögnina, hina miklu ró. Þar var engin
mannleg ástríða, aðeins kyrrð og ósnortinn hreinleiki náttúr-
unnar. Þótt hún horfði stundum á mig og augu okkar mættust,
gætti engrar foi’vitni eða áhuga í tilliti hennar. Aldrei brosti
hún og hvorki sá á henni gleði né hryggð. Hún stóð ávallt álengd-
ar; ég fékk ekki að koma nær henni en sem svaraði tveim föðm-
um. Fyrir kom að ég elti hana á leið, en þá hvarf hún mér.
Aðeins einu sinni brá út af því og það atvik er mér sönnun
þess, að í eðli hennar var bæði ábyrgðartilfinning og góðleiki.
Mennsk telpa á mínum aldri hafði verið hjá okkur nokkrar
vikur. Þótti mér fjarska vænt um hana og var óhuggandi, þegar
hún fór. Gekk ég þá upp með Kaldagili, þangað sem lækur fellur
í það, fyrir ofan túnið. Þar er fallegur foss og oft sá ég þar
undurfagrar verur í úðanum, en vera má að hugarflug mitt
hafi skapað þær. Sat ég nú þarna skælandi unz stúlkan úr klett-
unum kom og settist skammt frá mér. Fór þá að brá af mér,
því ég þóttist glöggt finna að hún kenndi í brjósti um mig.
Leið nú löng stund og tók að kvölda, en þetta var í miðjum
júlí og lítið farið að bregða birtu. Allan tímann horfðum við
hvort á annað, og mér var farið að líða mjög vel, söknuðurinn
horfinn og kyrrlát gleði komin í hans stað. Loks stóð hún á
fætur, hægt en mjúklega sem hennar var vandi, og gekk af
stað heimleiðis. En ég gat ekki afborið að skiljast við hana
og rölti því á eftir henni upp hlíðina. Brátt nam hún staðar
og leit á mig. Ekkert breyttist svipur hennar, en ég skildi full-
vel til hvers hún ætlaðist: ég átti að fara til míns heima. Tók
ég þá að vola og er hún hélt áfram, elti ég hana enn. Gekk svo
alla leið upp að klettunum hennar, að hún hægði á sér öðru
hvoru og leit til mín, en ég lét mér ekki segjast. Hjá neðsta
klettastallinum sneri hún sér við og horfði á mig um stund. Fann
ég þá aftur huggunina í návist hennar og hætti að skæla. Sá
ég glöggt móta fyrir bústað telpunnar inni í klettunum; var
fagurt þangað að líta og hefði ég feginn viljað dvelja þar með
henni. Raunar vissi ég fullvel, að ekki varð komizt að hýbýl-
um Huldufólksins, hvað þá inn í þau, því oft hafði ég revnt