Félagsbréf - 01.07.1957, Síða 45

FELAGSBREF
43
En norður á Akureyri bjó áttræður öldung-ur, sem fylgdist vel með því,
sem þama gerðist, þó að ekki gæti hann verið viðstaddur. Hinn 5. des. s. á.
birti Isafold frá honum þessa Heillaósk til fimmtuga þjóðskáldsins:
JjEGAR heillaóskin til Einars Benediktssonar var send héðan,
var ég ekki viðlátinn, svo mér varð orðfall, sem kveðinn
væri í kútinn af kölska — nú af kerlingunni rögu, sem þér kom
á kné.
Og nú er ég les í ísafold um heiðurs-samsætið varð ég allur á
lofti og neita skal því ekki að gjarnan hefði ég viljað vera ná-
lægur og hlýða á málsnilld manna, en helzt ósýnilegur. Því mér
detta í hug orð Njáls í brennunni: „Ek em lítt færr at hefna
sona minna, en eigi vil ek lifa við skömm“, það er: börn mín,
ljóðin fæ ég ekki framar bætt og á ekki annars kost, en að deyja
og gefa öðrum reyturnar. Þær eru nokkuð tíðar Njálsbrenn-
urnar í sögu þjóðanna og enn stendur ein yfir, einnig hjá oss
og er 30 ár eru liðin og lifi þá enn hið fimmtuga skáld vort,
fær hann að standa í líkum sporum og ég eða Skarphéðinn í
brennunni „fastr við gaflhlað, ok glotta við tönn“. En
„Sá finnst enginn Siklingr frægr
er sínum dauða kvíðir“.
„Hefn þú vár, en vér þín“, sögðu þeir Skarphéðinn og Kári;
og það munu þeir hinir yngri kappar gera, og það mun hlægja
anda vorn því fremur sem þér reynist föðurbetrungar.
Formáli Guðmundar Finnbogasonar fyrir minni heiðursgests-
ins var svo átakanlega „fínn“ að ég hitnaði, svitnaði, stiknaði
þegar ég las hann. Ætti hann ekki líka að fá skáldastyrk? Seg
þú til kæra þjóð og þing! Já þjóð! Mikil guðsmildi er það, ef
þessi Mímis- eða Kvásisþjóð kafnar ekki í Mannviti! Og svo
kvæðin, kvæðin! hvert öðru fegurra og frúarinnar með meiri
listasmekk og þroska en ég veit dæmi til hjá öðrum skáldkon-
um hér á landi. Og kvæði Sigurðar skálds er metfé meðal hans
ljóðmæla, svo mér varð glatt í geði og varð staka á munni
„Segðu mér föruli forvitri Máni,
er hann ekki launsonur Einars sá sláni?"