Milli mála - 01.01.2011, Page 37
37
eru „ný“ rödd í bókmenntalífi Kostaríku25 og samtvinna menn-
ingar sögulegan bakgrunn sinn og sjónarhorn menningu meiri-
hlutans.
Eulaila Bernard Little (f. 1935) yrkir:
„We“26
[…]
We who breathe other air
We who intone other songs
We who invoke other gods
Here we are living dead
There we are dying alive
We are dead.
Delia McDonald (f. 1965) yrkir:
„Each stop is a calypso dance“.27
The blacks from San José
we are happy with our
party of smiles,
and onto the train board black vendors
hustling their goods:
„pan bon … pan boon, I´ve got pan bon …“28
Með afró-raunsæinu sem einkennir framlag þeirra til bók mennta-
sögu Kostaríku við upphaf 21. aldar er fjölmenningararfleifð lands-
ins staðfest. Þær taka þátt í því sem kúbverski kenningasmið urinn
Fernando Ortiz hefur kallað „transculturación“, og á þar við flutning
menningar og menningarsögulegrar þekkingar frá einum tíma og
25 Dorothy E. Mosby, Place, Language and Identity in Afro-Costa Rican Literature, Colombia og London:
University of Missoury Press, 2003.
26 Eulaila Bernard Little, Ritmohéroe, San José, Costa Rica: Editorial Costa Rica, 1982, bls. 95. Ljóðið
birtist einnig á spænsku og hver ljóðlína hefst á persónufornafninu „nosotros“ = við.
27 Delia McDonald, La lluvia es una piel, San José, Costa Rica: Ministerio de Cultura, 1999, bls. 58.
Ljóðið birtist einnig á spænsku undir heitinu „Cada parada es un baile de calipso“.
28 „Pan bon“ er sætabrauð sem blökkumenn Karíbahafsstrandar Kostaríku baka og borða á tylli-
dögum.
HÓLMFRÍðUR GARðARSDÓTTIR