Milli mála - 01.01.2011, Qupperneq 216

216
en heimkoma eiginmannsins; henni varð rórra og greifann grunaði
ekki neitt. Ásamt konu sinni reyndi hann að benda prinsinum á
hyldýpi ógæfunnar sem hann var að því kominn að steypa sér í og
allt sem hann ætti prinsessunni að þakka; greifynjan lofaði að segja
henni hvaðeina sem maðurinn hennar vildi.
Þegar prinsinn var að tygja sig sagði greifinn honum að staldra
við: „Í laun fyrir greiðann sem við gerum yður á kostnað sannleikans,
segið þér okkur að minnsta kosti hver þessi elskulega ástkona er.
Ekki getur það verið mjög virðingarverð kona sem elskar yður og er
í ástarsambandi við yður vitandi um samband yðar við jafn fagra
konu og frú prinsessuna af Navarre, vitandi að þér hafið gengið að
eiga hana og vitandi hversu mikið þér eigið henni að þakka. Þessi
manneskja getur ekki verið gædd gáfum, hugrekki og næmleika og
í sannleika sagt verðskuldar hún ekki að þér varpið skugga á þá
miklu gæfu sem þér eigið að njóta og að þér hagið yður á jafn
vanþakklátan og saknæman hátt.“ Prinsinum var orða vant og hann
þóttist þurfa að flýta sér. Greifinn fylgdi honum sjálfur út til að
fullvissa sig um að enginn kæmi auga á hann.
Greifynjan var frávita vegna þeirrar hættu sem steðjaði að henni,
vegna þeirra hugsana sem orð eiginmanns hennar vöktu hjá henni
og vegna þeirrar ógæfu sem blasti við henni vegna ástarinnar sem
hún hafði ekki kraft til bægja frá sér. Hún hélt áfram sambandi sínu
við prinsinn; hún hitti hann stundum með hjálp La Lande, hesta-
sveinsins. Henni fannst hún vera óhamingjusamasta mann eskjan í
heiminum, og það var hún í raun. Prinsessan af Navarre trúði henni
daglega fyrir afbrýðiseminni sem hún átti sök á; þessi afbrýðisemi
olli henni djúpu samviskubiti en í hvert sinn sem prinsessan var
ánægð með eiginmann sinn var það greifynjan sem fylltist öfund.
Ný þraut lagðist á þjáningar greifynjunnar: greifinn af Tende
varð svo ástfanginn af henni að það hefði mátt ætla að hún væri ekki
eiginkona hans; hann vék ekki frá henni og vildi neyta þess réttar
sem hann hafði áður ekki skeytt um.
Greifynjan mótmælti af slíkri einurð og beiskju að jaðraði við
lítilsvirðingu: hugur hennar var hjá prinsinum og ást annars karl-
manns særði hana og móðgaði. Greifinn skynjaði hörkuna í fram-
komu hennar; það fékk svo mikið á hann að hann fullvissaði hana
GREIFYNJAN AF TENDE