Milli mála - 01.01.2011, Qupperneq 218

218
huggun í þessari yfirgengilegu óhamingju. Hún óttaðist ekki
lengur að finna ekki frið, að glata mannorði sínu eða lífinu; dauðinn
var það eina sem hún þráði; hún leið kvalir og beið hans og var
ákveðin í að binda enda á líf sitt ef allt um þryti. Agnarögn af
skammartilfinningu fékk hana til að segjast þjást ógurlega og
þannig gat hún réttlætt óp sín og tár. Óteljandi erfiðleikar ollu
henni sársauka en hún vissi að hún verðskuldaði hann og náttúran
og trúin gerðu hana fráhverfa því að ráða sjálfri sér bana og slógu
ákvörðun hennar á frest.
Hún hafði ekki þjáðst lengi þegar greifinn af Tende sneri aftur.
Hún taldi sig þekkja allar tilfinningarnar sem hennar dapurlega
ástand gat vakið innra með henni en koma eiginmannsins olli þó
vanlíðan og óþægindum sem voru ný af nálinni. Þegar hann kom
frétti hann að hún væri veik og þar sem hann hafði ætíð kunnað sig
bæði gagnvart fólki utan fjölskyldunnar og þjónum sínum fór hann
strax inn til hennar. Hún kom honum fyrir sjónir sem frávita og
trufluð manneskja og hún gat ekki haldið aftur af tárunum sem hún
skýrði enn með því að hún væri þjökuð af verkjum. Greifinn af
Tende fann til með henni er hann sá hversu illa var fyrir henni
komið og til að leiða huga hennar frá verkjunum sagði hann henni
frá dauða prinsins af Navarre og örvæntingu eiginkonu hans.
Örvænting frúarinnar af Tende var slík að hún þoldi ekki að
hlusta á þessa frásögn; tár hennar streymdu svo stríðum straumum
að greifinn af Tende varð undrandi en um leið rann upp fyrir honum
ljós; hann fór út úr herberginu í uppnámi og órólegur; honum
virtist sem ástand konu sinnar væri ekki af því tagi sem rekja mætti
til líkamlegs sársauka. Hann hafði undrast táraflóðið þegar hann
sagði henni frá dauða prinsins af Navarre og allt í einu rifjaðist upp
fyrir honum atvikið þegar hann kom að prinsinum á hnjánum við
rúmstokk greifynjunnar. Hann mundi eftir framkomu hennar þegar
hann hafði viljað hverfa til hennar aftur sem eiginkonu og loks taldi
hann sig vita með vissu hvernig málum var háttað en efinn, sem
hégómagirndin kallar fram þegar við eigum erfitt með að trúa því
sem yfir okkur dynur, var enn til staðar.
Örvænting hans var alger og skammt öfganna á milli í viðbrögð-
um hans, en þar sem hann var vitur maður hélt hann stillingu sinni
og afréð að fara á brott í dagrenningu næsta morgun, án þess að
GREIFYNJAN AF TENDE