Milli mála - 01.01.2011, Side 221

221
hún myndi deyja en líka vegna þess að mannorði hennar var borgið;
hún hugsaði um það eitt að búa sig undir dauðann og þar sem hún
var tilfinningarík að eðlisfari þá fetaði hún veg dyggðarinnar og
iðrunarinnar af jafn mikilli ástríðu og veg ástarinnar. Sál hennar var
sorgmædd og laus við blekkingar og greifynjan gat ekki komið
auga á neitt sem tilheyrði lífinu og væri léttbærara en dauðinn og
því fann hún enga aðra lausn á ógæfu sinni en að ljúka sinni
dapurlegu tilveru. Svona leið nokkur tími og hún minnti fremur á
látna manneskju en lifandi. Þegar leið á sjötta mánuð meðgöngunnar
lét líkaminn loks undan, hún var með stöðugan hita og fæddi
barnið með miklum þjáningum. Henni varð það til huggunar að sjá
barn sitt lifandi, fullviss um að það yrði ekki langlíft og að hún
hefði ekki fært manni sínum óskilgetinn erfingja. Hún gaf upp
öndina nokkrum dögum síðar og tók dauðanum af meiri gleði en
nokkur maður hefur gert. Hún fól skriftaföður sínum að flytja
eiginmanninum fregnir af andláti hennar, biðja hann fyrirgefningar
og sárbæna hann um að þurrka út minninguna um hana enda gæti
hún aðeins verið honum til ama.
Þegar greifinn af Tende fékk þessar fréttir fann hann til samúðar
og jafnvel dálítillar vorkunnsemi en gladdist þó um leið. Þótt hann
væri enn ungur að árum kaus hann að ganga aldrei aftur í hjónaband
og hann náði hárri elli.

MADAME DE LAFAYETTE