Stígandi - 01.03.1949, Qupperneq 57

Stóribakki. Þar var nú annað orð á búskapnum. Þar bjó sýslu-
maðurinn. Sjávarjörð og fjörubeit, reki og æðarvarp við ósinn
á Dalsánni, sem féll um þessa sveit, Hlíðardalinn. Nú var altalað,
að Aslákur ætti dóttur sýslumannsins fyrir unnustu.
— Það er ekki trútt um, að mægðirnar ætli að stíga honum
til höfuðsins, þessum, þessum — manni, sýnist mér, sagði faðir
minn lieitinn, og kliður fór um stofuna af kurr og vanþóknun.
En bóndi liafði fylgt gesti sínum til dyra og þaðan í hesthúsið.
Einhverjir fleiri gengu út með þeim.
Nú töluðu allir við alla, utan síra Sigtryggur. Kunnugir þótt-
ust sjá, að honum væri þungt. Kannske var það af því, að geta
ekki ráðið við hnefann, kannske enn annað. Enginn hafði upp-
burði í sér að yrða á hann.
Svo stóð h.ann upp. Við hin gerðum það sama. Hann gekk að
glugganum og leit út. Bleksvart myrkur og jörðin eins og sót.
Hláka liafði verið um daginn og daginn þar á undan. Nú hafði
kyrrt, svo að ekki blakti hár á höfði.
— Það er mikið, ef hann snýr sér ekki, sagði einhver. Þetta
er uggvænleg kyrra upp úr svona mikilli hláku.
Síra Sigtryggur vék sér frá rúðunni og gekk út úr stofunni.
Nú hafði hann náð sínu alkunna jafnvægi. Enginn sá framar
á honum þykkju eða ölvun.
Maður kom inn til okkar í stofuna. Hann hafði mætt prestin-
um úti á hlaði, sagði hann, og talaði í lægri nótum.
— Hann var aleinn í myrkrinu, sagði hann, og raulaði þessa
vísu fyrir munni sér, svo aðeins heyrði orðaskil:
Þú, sem mæddum manni geð
meiðir án saka og raka,
annað eins hefir áður skeð
og að þú rækir niður hnéð
á kaldan klaka —
— á kaldan klaka.
— Hann vó hendingarnar, sagði maðurinn, og þau voru þung
sem blý, orðin, sagði hann, og livíslaði þessu fremur en tal-
aði.
Húsbóndinn kom inn.
— Þá er liann farinn, þessi mikli maður frá Sýslumannsbakka,
mælti liann léttum orðum. Ætli það sé ekki óhætt að fara að
kenna hann við höfuðbólið, þó að hann sé kannske ekki enn
STÍGANDI 127