Stígandi - 01.03.1949, Qupperneq 59

seni ekki skilja það, sem tíminn heimtar, fremur en latínu, þegar
svona kona er á liinu leitinu, og hann sýslumaður með tíman-
um, kannske.
Magnleysi læðist út í taugarnar með varúð. Máske það hafi verið
•heldur mikið í glösunum. En það er hún Sigríður. Hann sér hana
fyrir sér í huganum, íturvaxna æskumey, sem bíður eftir lionum
með opinn faðni og umönnun.
Dropi fellur ofan úr skýjunum. Einn tveir, einn tveir. Regn
er að koma með svo undarlegum asa, að það er varla skiljanlegt.
Eftir litla stund er komin dynjandi úrkoma, og líkist krapa.
Maðurinn staðnæmist andartak til að átta sig á, hvaðan áttin
standi: Að norðan. Það er ills viti, hvað sjúrinn lætur illa.
Áslákur hvetur Svan. Það er vissara að slóra ekki að óþörfu
í svona útliti. Ríða mætti héðan á tveimur stundum út að Stóra-
bakka á öðrum eins gi ip og Svan, ef líf lægi við.
Að stundarkorni liðnu slettir norðanáttin slyddu framan í
ferðamanninn. Það er meiri hraðinn á þessu veðurfari. Það líða
bara fáar mínútur, þangað til ekki sér út úr augunum. Bleytu-
hríð, og eins og veggur að sjá í hana. Áður var haustkvöldið
eins og blek og jörðin biksvört. Nú gránaði til jarðarinnar, svo
að djarfaði fyrir götuskorningum. En það stóð ekki lengi. Allt varð
hvítt í vetfangi, og ómögulegt að aðgreina þúfu frá skorningi.
Hvassviðri lamdi, svo að lneystiraun var að Iiorfa móti því. Svanur
lagði kollluifur og setti hausinn í áttina fyrsta kastið og ókyrrð-
ist. Áslákur tók í taumana og sté af baki. Hann vildi glöggva
sig á, hvar hann væri staddur. Það er ekki auðvelt að átta sig á
staðháttum, þegar svona er blindað, þó að snjólétt sé.
Jú. Hér er gata, og á meðan er maður á réttri leið.
Allt í einu verður hann þess var, að sævarhljóðið liefir fært
sig tih Það er eins og það hafi fengið fætur og vikið sér til austur-
áttar. Þeir eru staddir hjá lækjardragi, Áslákur og Svanur. Hlæj-
andi lækjarsytra trítlar fram hjá niðri í grámanum. Hér er eng-
inn lækur að vera. Það er eins og sá skratti liafi dottið ofan úr
skýjunum. Getur verið, að Svanur hafi slagað undan hrakviðr-
inu? Þetta er ekki einleikið með sjóinn, og svo er það þessi lækjar- __
seytla.
Áslákur fer af baki og rýnir ofan í jörðina. Jú. Hér er gatan.
En hvernig er það? Þetta er gróin gata. Hann krafsar ofan í hana.
Gras, gras. Hér hefir ekki hestur stigið í lmndrað ár eða þús-
und. Hin rétta reiðgata er aðeins mold og leir og tillieyrir nú-
9
STÍGANDI 129