Stígandi - 01.03.1949, Page 61

smáhverfur eittlivað út í graslendið. En hvort er þetta nú Þver-
lækurinn eða Hrossahjallaáin? Þverlækurinn hlýtur það að vera.
Það er óhugsandi, að liann sé kominn inn að Hrossahjöllum.
Jæja, með því að stefna héðan til austurs, er skömm leið að
Dalsánni. Og nái maður henni, er auðfarin leið meðfram henni
til sævar, svo er fjaran og síðan sjávarbakkar heim að Stórabakka,
auðratað blindum manni meira að segja. Og ung stúlka á tröpp-
unum með ljósker í hendinni og heitir Sigríður, sýslumannsdótt-
ir, með gulbjartar hárfléttur langt ofan fyrir mitti, hvelbrjósta
kona með ávala vanga og yfirlit eins og morgunroðann.
Það er þessi stefna. Þarna hlýtur hún að vera, Dalsáin. Svanur
fann, að nú taldi húsbóndinn allt undir því komið að hvika
hvergi frá tekinni stefnu og komast sem fyrst. Eins og svipa verk-
aði þetta á hann. Og nú fór liann á öllu, sem hann átti til, langan
veg. Svo varð liann að hægja á sér. Þeir komu í mýrlendi. Hér
á engin mýri að vera. Manni verður sjaldan um sel að fyrir-
hitta það, sem ekki á að vera til, ekki sízt þegar lífið liggur við
að finna allt annað. Það hefir þá verið Hrossahjallaáin, eða
hver veit hvaða á það hefir verið.
Hingað til hafði Áslákur verið sigurviss og ekki efast um, að
hann næði Stórabakka. Nú fannst honum kalt vatn koma renn-
andi ofan bakið. Hesturinn hefir máske fundið, að vonin
brast. Hann varð tregur að stíga fótunum fram. Kannske hefir
hann bara orðið treiskur af því, að hér var meyrningur undir
hverjum fæti. Stýrimaðurinn sneri honum þá út úr þessu foraði.
En það var of seint. Svanur missti alla fæturna ofan úr grasrót-
inni, alla í senn. Það var eins og í þá væri tekið neðan frá og
togað í af öllu afli. Hann liggur á kviðnum og brýzt um. Svo
seig hann út á aðra hliðina og Áslákur af honum ofan. Hann
blotnaði dálítið hægra megin, en komst þó undan hestinum og
kippti taumunum fram af makkanum. Þarna liggur nú þessi
stóri og sterki og fimi þolhestur á kafi upp fyrir miðjar síður
í feni og horfir með skelfingu og bæn á herra sinn, sem öllu
ræður og allt getur — og biður hann að bjarga sér. Með augun-
um biður hann um þetta. En Áslákur stendur til knjáa í keld-
unni með taumana í höndunum, og er ekki viðbúinn að finna
nógu gott úrræði á augnablikinu. Líklega hefir Svan skilizt,
að Iiesti bæri fyrst og fremst að treysta á mátt sinn og megin
eins og sjálfum mönnunum. Hann tók ákaflegt viðbragð og reif
sig upp úr að framan, en sökk um leið dýpra að aftanverðu. Þó
9*
STÍGANDI 131