Læknablaðið : fylgirit - 01.12.2000, Page 34

I ÁGRIP ERINDA / X. VÍSINDARÁÐSTEFNA LÆKNADEILDAR HÍ
ena gæti því mögulega hamið áhrif lýsisins.
Niðurstöður okkar styðja þá kenningu, að áhrif lýsis séu, að
minnsta kosti að hluta til, vegna áhrifa á leukótríen framleiðslu.
E 31 Tilraunasýking í barka með mæði-visnuveiru gefur góða
raun
Sigurbjörg Þorsteinsdóttir, Sigríður Matthíasdóttir, Nanna Viðarsdóttir,
Vilhjálmur Svansson, Guðmundur Pétursson
Tilraunaslöð HÍ í meinafræði að Keldum
Netfang: sibbath@hi.is
Inngangur: Mæði-visnuveira (MVV) er lentiveira í kindum náskyld
HIV í mönnum. Veiran smitast meðal annars um öndunarfæri
þannig að reynt var að finna auðvelda aðferð til að sýkja slímhúð
öndunarfæra.
Efniviður og aðferðir: Prófað var að sýkja í nef annars vegar og í
barka hins vegar. Einnig þurfti að finna hæfilegan skammt til að
smita með í bólusetningartilraunum (challenge). Prófað var með
mótefnamælingu og veiruræktun úr blóði hvort kindurnar hefðu
sýkst.
Niðurstöður: Nefsýking: Úðað var í nef 0,5 ml af MVV klóni
KV1772-kv72/67 í títer 107,106,105, 104 oglO' TCID* (Tissue culture
infectious doseso). Ein kind var sýkt með hverjum skammti í for-
könnun. Sex mánuðum eftir sýkingu var einungis kindin sem fékk
hæsta veiruskammtinn (107 TCIDso) sýkt. Sýking í nef var því ekki
prófuð frekar.
Barkasýking: í forkönnun kom í ljós að mun minni veiruskammt
þurfti til sýkingar í barka svo að sú leið var prófuð nánar. Kindur
voru deyfðar með 0,2 ml af Rompun® í æð og 1 ml af MVV klóni
KV1772-kv72/67 í títer 106, 105, 104 ,103, 102, 10' og 1 TCID» var
sprautað í barka. Tvær kindur voru sýktar með 106 en fjórar með
hinum skömmtunum. Innan sex mánaða voru allar kindur sýktar
sem fengu 106,105, 104 1 0', 102 TCIDm og tvær af fjórum sem fengu 10
veirur en engin sem sýkt var með einni veiru. Samkvæmt því reynd-
ist hæfilegur sýkingarskammtur í barka, þar sem helmingur kinda í
hópi sýktist, vera 10 veirur.
Ályktanir: Sýking í barka er því einföld og mjög árangursrík aðferð
fyrir tilraunasýkingar og smitanir með mæði-visnuveiru.
E 32 Áhrif TGFb á þroskunarferil Th1 og Th2 CD4+ T frumna
Björn R. Lúðvíksson , Diana Seegers', Andrew S. Resnick’, Warren
Strober'
'Mucosal Immunity Section, LCI, NIAID, NIH, Bethesda, MD, USA, 'Rannsókna-
stofa Háskólans í ónæmisfræði
Netfang: bjornlud@rsp.is
Inngangur: Misvísandi niðurstöður liggja fyrir um áhrif TGFB á
þroskunarferil T-frumna. Helsta ástæða þess kann að liggja í mis-
munandi þroskastigum og tegundar þeirra T-frumna sem rannsak-
aðar hafa verið.
Efniviður og aðferðir: í þessari rannsókn voru áhrif TGFB rannsök-
uð á bæði óþroskaðar og minnis- CD4+ T-frumur. Eftir einangrun
voru CD4+ T frumur (>96% hreinar) frá OVA-TCR og
Cytochrome-C-TCR Tg músa ræstar undir hlutlausum, Thl eða
Th2 aðstæðum.
Niðurstöður: í ljós kom að TGFB er kröftugur hemjari frumsvars T-
frumna undir hlutlausum, Thl eða Th2 aðstæðum. Auk þess kom í
ljós að óþroskaðar T-frumur sem höfðu verið ræstar undir áhrifum
TGFB sýndu minni ræsingu við endurörvun. Við þessar aðstæður
var ekki hægt að sýna fram á minnkaða tjáningu örvunar viðtak-
anna CD28, B7-1/2 eða CD25. Jafnframt var ekki hægt að rekja
þessi hamlandi áhrif TGFB til minnkaðrar IL-2 framleiðslu.
Annars konar áhrifa gætti á minnisfrumur. Til að ná marktækri
hömlun á ræsingu minnis Thl CD4+ T-frumna þurfti 10X hærri
styrk TGF6 miðað við næmni óþroskaðra T-frumna fyrir því í frum-
svari. Undir slíkum kringumstæðum virðist TGFþ leiða til minnk-
aðrar tjáningar IL-12 viðtakans (IL-12RB2). Athygli vakti að ekki
var hægt að sýna fram á minnkaða ræsingu STAT4 undir þessum
kringumstæðum. Hins vegar hefur TGFB ekki áhrif á ræsingu Th2
minnisfrumna hvort heldur þegar litið er á frumufjölgun, cítókín-
framleiðslu eða STAT6 ræsingu.
Ályktanir: Af þessu er ljóst að áhrifa TGFB er fyrst og fremst að
gæta við frumsvar CD4+ T frumna og slíkt kann að vera grundvöll-
ur fyrir ónæmisbælandi áhrifum TGFB. Mikilvægt er að rannsaka
frekar hvernig TGFB miðlar þessum áhrifum þar sem slík vitneskja
getur leitt í ljós sértækar meðferðarleiðir til ónæmisbælingar.
E 33 Stýrður frumudauði í þroskaferli forvera megakarýócýta
in vitro
Ólafur Eysteinn Sigurjónsson', Kristbjörn Orri Guðmundsson', Vil-
helmína Haraldsdóttir2, Þórunn Rafnar3, Bjarni A. Agnarsson4, Sveinn Guð-
mundsson'
'Blóðbankinn, 'Landspítaii Fossvogi, 'Urður Verðandi Skuld, 'Rannsóknastofa HÍ í
meinafræði
Netfang: oes@rsp.is
Inngangur: Vaxtaþættirnir Tlirombopoietin (TPO) og Flt3/flk2
(FL) hafa áhrif á þroska megakarýócýta (MK) frá blóðmyndandi
stofnfrumum (HSC) og á fjölgun (expansion) blóðmyndandi stofn-
frumna. Ein tilgáta er að TPO og FL hafi þau áhrif á þroska mega-
karýócýta að draga úr stýrðum frumudauða (apoptósu) og ýta
þannig undir fjölgun þeirra. Markmið rannsóknarinnar er að kanna
áhrif TPO og FL á þroskun megakarýócýta frá CD34+ frumum úr
beinmerg með greiningu á tjáningu yfirborðssameinda og stýrðum
frumudauða.
Efniviður og aðferðir: CD34+ frumur eru einangraðar úr beinmerg
með mótefnahúðuðum segulkúlum og ræktaðar í serumfríu æti með
og án vaxtarþátta. Frumur eru greindar í frumuflæðisjá (FCM) með
mótefnum gegn CD41, CD34 og HLA-DR sameindum. Stýrður
frumudauði er metinn í frumuflæðisjá með PI og Annexin-V litun.
Niðurstöður: Fjölgun náði hámarki á 14. degi með TPO og TPO/FL
(9-falt vs 16-falt). Hlutfall CD41+CD34+ frumna, af heildarfjölda
frumnanna, náði hámarki á sjöunda degi og var 26% í rækt með
TPO og 16% með TPO/FL. Hlutfall CD41+CD34- frumna eftir 14
daga í rækt var 57% með TPO og 39% með TPO/FL. Hlutfall
CD41+CD34- frumna eftir 21 dag í rækt var 77% með TPO og 56%
með TPO/FL. Hlutfall frumna í stýrðum frumudauða (Annexin-
V+PI-) eftir 14 daga í rækt var 23% með TPO og 21 % með TPO/FL
(p=l,106). Hlutfall frumna í stýrðum frumudauða eftir 21 dag í rækt
var 53% með TPO og 41% með TPO/FL (p=0,003). CD34+ frum-
ur ræktaðar án vaxtarþátta reyndust ekki lífvænlegar.
Ályktanir: TPO getur eitt og sér stuðlað að þroska CD41+ frumna
(MK) úr CD34+ frumum úr beinmerg. FL í samvinnu við TPO eyk-
ur fjölda megakarýócýta-forverafrumna meira heldur en TPO eitt
og sér, en hægir aftur á móti á þroskanum. Ekki var marktækur
munur á stýrðum frumudauða eftir 14 daga en eftir 21 dag var mun-
34 Læknablaðið / FYLGIRIT 40 2000/86