Læknablaðið : fylgirit - 01.12.2000, Síða 83

ÁGRIP VEGGSPJALDA / X. VÍSINDARÁÐSTEFNA LÆKNADEILDAR HÍ I
v 78 Áhrif buffera á seigjustig carbol og natrímkarboxý-
metýlcellulósa hlaupa
Þórdís Kristmundsdóttir , Páll Sigurðsson', Halldór Þormar’
Lyfjafræðideild HÍ, !Líffræðistofnun HÍ
Netfang: thordisk@hi.is
Inngangur: Vatnssækin hlaup (hydrogel) sem innihalda mónóg-
lýseríðið mónókaprín hafa sýnt mikla virkni gegn ýmsum veirum og
bakteríum sem sýkja slímhimnur kynfæra og valda kynsjúkdómum.
Talið er æskilegt að lyfjaform sem nota á til að fyrirbyggja smit af
völdum HIV og annarra veira og baktería sem smita um slímhimn-
Ur hafi lágt sýrustig þar sem sýrustig hefur áhrif á virkni HIV
veirunnar. Við þróun og samsetningu mónókaprínhlaupanna voru
notaðar hlaupmyndandi fjölliður, annars vegar carbopol
(pólýakrýlsýra) og hins vegnar natríum karboxýmetýlcellulósa
(NaCMC). Þessar fjölliður voru valdar sökum þess að þær hafa
nukla viðloðun við slímhimnur. Markmið þessa verkefnis var að
kanna hvaða áhrif það hefði á eiginleika og virkni mónókaprín-
hlaupanna að innihalda bufferkerfi til að viðhalda sýrustiginu. Fyrri
rannsóknir á mónókaprínhlaupum hafa sýnt að ýmis hjálparefni
sem notuð eru við lyfjagerð geta dregið mjög úr virkni mónókapr-
íns.
Efniviður og aðferðir: Könnuð voru áhrif mismunandi bufferkerfa
a eiginleika hlaupanna. Buffervirkni samsetninganna var könnuð.
Könnuð voru áhrif sýrustigs á losun mónókapríns svo og virkni buf-
ferhlaupanna gegn HSV-1 og HIV.
Niðurstöður: Bufferkerfin höfðu öll áhrif á seigjustig hlaupanna
Þannig að til að ná sama seigjustigi og á hlaupi án buffers þurfti að
auka magn hlaupmyndandi efnis. Meiri breyting kom fram á seigju-
stlgi carbopolhlaupa en NaCMC-hlaupa. Buffervikni hlaups sem
lnnihélt cítrat/laktat bufffer var mest af þeim samsetningum sem
Profaðar voru. Virkni mónókaprínhlaupa með cítrat/laktat buffer
8egn HSV-1 og HIV var sambærileg við virkni mónókaprínhlaups
au buffers.
•Nlvktanir: Þegar buffer er bætt í hlaupforskrift hefur það áhrif á
eðlisefnafræðilega eiginleika eins og seigjustig en hefur ekki áhrif á
'nkni mónókapríns.
Þróun aðferðar til að mæla slímhimnviðloðun vatns-
nlaupa
Skúli Skúlason', Þórdís Kristmundsdóttir', Peter Holbrook2
Vjafræðideild HÍ, Tannlæknadeild HÍ
1 an8: thordisk@hi.is
nngangur: Áhugi á notkun slímhimnubindandi fjölliða (bioadhesi-
Polymers) í lyfjaform til notkunar á slímhúð hefur aukist mikið
Ustu ár. Ákvörðun á bindandi eiginleikum lyfjasamsetningar er
m,kilvæg með tilliti til þróunar þeirra og hafa nokkrar mæliaðferðir
^ eriö notaðar í þessum tilgangi. í þessari rannsókn var þróuð aðferð
a<"* mæla bindingu vatnshlaupa (hydrogel). Notað var tæki, Text-
e Analyser TA-XT2, sem gefur kost á að mæla nákvæmlega
ta sem þarf til að skilja að tvö yfirborð en það hefur ekki áður
g ,c n°tað til að mæla bindingu vatnshlaupa.
n,v'ður og aðfcrðir: Framleidd voru vatnshlaup úr fjölliðunum x-
aiL Carbopol 934, hýdroxýprópýlmetýlcellulósa og kítósan í
munandi styrk. Gervihimna var notuð sem móttökufasi. Texture
aðsk^Ser ^'NT2 var notað til að mæla kraft, nauðsynlegan til að
s 'lja hlaupin frá himnunni. Mismunandi álnemar (probe) voru
prófaðir við tækið. Yfirborðsflatarmál þeirra var það sama en mun-
ur á dýpt keilu og fjölda raufa. Sá kraftur sem þurfti til slíta hlaupið
frá himnunni var mældur, bæði hámarks- aðskilnaðarkraftur og
flatarmál undir kraft/tíma kúrfu.
Niðurstöðun Af þeim nemum sem kannaðir voru reyndist sá best,
með tilliti til magn sýnis og áreiðanleika í endurteknum mælingum,
er hafði fæstar raufar. Áreiðanleiki mælingarinnar var góður en til
að fá fram nákvæmar niðurstöður ætti að framkvæma mælingar
minnst fimm sinnum á hverri samsetningu. Miklu reyndist skipta
hvernig hlaupi var hlaðið á nemann og nauðsynlegt að staðla þá að-
ferð til að ná endurtakanlegum niðurstöðum. Niðurstöður úr mæl-
ingum á viðloðun fjölliðuhlaupanna voru í samræmi við áður birtar
niðurstöður.
Álykf anir: Niðurstöðurnar gefa til kynna að þessi aðferð til mæling-
ar á viðloðun vatnshlaupa gefa áreiðanlegar niðurstöður. Frekari
mælingar verður síðan að framkvæma á líffræðilegum himnum.
V 80 Dreifing á blönduðum meðallöngum glýseríðum í músum
eftir gjöf um nef og innspýtingu
Jón Valgeirsson, Ana Guibernau, Stefanía Baldursdóttir, Sveinbjörn
Gizurarson
Lyfjafræðideild HÍ. Lyfjaþróun hf., Geirsgötu 9,101 Reykjavík
Netfang: sg@lyf.is
Inngangur: Blanda af mónó- og díglýseríðum af oktanóik og
dekanóik sýrum hefur verið notuð sem ónæmisglæðir í bóluefna,
gefin um nef. Blanda þessi er viðurkennt hjálparefni í lyfjagerð og
er meðal annars að finna í nokkrum lyfjaskrám. En þar sem notkun
þessara efna er ný (það er sem ónæmisglæðir), þykir nauðsynlegt að
kanna afdrif þessara efna í líkamanum.
Efniviður og aðferðir: Glýseríðblandan er nokkuð flókin að gerð og
inniheldur flesta mögulega ísómera af glýseríðum, nema 2-mónóg-
lýseríð, bæði blönduðum og hreinum í ákveðnum hlutföllum. Til að
fylgja þessum efnum eftir í líkamanum voru glýseríð smíðuð úr
1,2,3-3H glýseróli og viðeigandi sýrum í réttum hlutföllum, með að-
stoð efnahvata. Efnasmíðinni var hagað þannig að hlutföllin milli
glýseríð ísómera í merktu glýseríðunum samsvöruðu þeim í ónæm-
isglæðinum. Til að tryggja rétt hlutföll voru notuð TLC, NMR, og
RP-HPLC aðferð sem sérstaklega varþróuð íþessum tilgangi Til að
hægt væri að fylgjast með glýseríðunum eftir gjöf um nef þurfti að
koma mælanlegum skammti fyrir í 5 ul lausn, sem inniheldur aðeins
5% glýseríð. Þetta tókst með því að framkvæma efnasmíðina á litl-
um skala (50 mg).
Niðurstöður: í dreifingarrannsókninni kom í ljós að glyseríðin
dreifðust til líffæra nokkurn veginn í réttu hlutfalli við blóðflæði um
viðkomandi líffæri. Þannig varð þéttnin mikil í lifur, lungu og nýrum
en minnst í fituvef. Það kom einnig í ljós að glýseríðin fara ekki í
meira magni til heila eftir gjöf um nef heldur en eftir s.c. gjöf.
Hafa skal þann vara á tilraun þessari að stöðugleiki glýseríða þessa
er ekki þekktur in vivo. Sé helmingunartími glýseríðanna miklu
minni en tímaskali tilraunarinnar þá er óvíst hvort verið sé að mæla
dreifingu glýseríðsins eða glýseróls. Svo stuttur helmingunartími
væri í raun mjög æskilegur, því þá þyrfti ekki að hafa frekari áhyggj-
ur af afdrifum þessara efna.
Læknablaðið t FYLGIRIT 40 2000/86 83