Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Síða 8

190
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
land hefur þegar verið heriiumið af öðru stórveldi, Bretaveldi,
og liggur undir það sem stendur, svo ef menn sækjast eftir að
komast í geðshræringu út af yfirráðum stórvelda yfir íslandi,
þá virðist vera nær að litast um i heimi staðreyndanna en skapa
sér sálarangist út af þokukenndum hugarórum um einliver fram-
líðarhernám, sem eigi að grundvallast á prentun verka Gunnars
Gunnarssonar og Passiusálmunum.
Maður hefði freistazt til að halda, að utanríkisformaður vor
lifði með öllu utan við hinn lilutlæga veruleik, óháður því, sem
væri að gerast á jörðinni, ef ekki hefði um þetta leyti birzt i
dagblöðum og skopblöðum frásögn af áframhaldandi fulltrúa-
starfsemi lians fyrir hönd islenzka rikisins, sem benti til hins
gagnstæða, og víkur nú sögunni að vettvangi nr. 2 i hinni dipló-
matisku sókn siðsumarsins. Frásögn þessa minnisverða atburð-
íir er staðfest af íslenzkum sjónarvottum. Sömu dagana og utan-
ríkisformaður vor ber hinar djörfu ásakanir sínar fram opin-
berlega gegn hinum erlenda stjórnmálamanni í höfuðmálgagni is-
lenzku rikisstjórnarinnar, ber svo við, að kanadískir innrásarher-
menn halda útiskemmtun í Hveragerði hér fyrir austan fjall. Var
skemmtun þessi að sögn aðallega falin í því, að nokkrir sol-
dátar sögðu brandara og spiluðu á hárgreiðu. Rigning var úti.
Um skemmtun þessa mundu hins vegar aldrei hafa farið nein-
ar sögur meðal íslendinga, ef hún liefði ekki orðið til þess að
gefa einum helzta trúnaðarmanni íslenzka ríkisins tækifæri til
að setja met i opinberri háttvísi og milliríkjakurteisi. Formaður
uíanríkismálanefndar hins íslenzka Alþingis fann sig sem sé
tilknúðan að koma fram á samkomu þessari, ef ekki i embættis-
nafni, þá að minnsta kosti sem fulltrúi islenzkrar sjálfsvirðing-
ar, íslenzkrar þjóðrækni og þjóðarmetnaðar, og hann gerði það
að vonum á þann hátt, sem lengi verður i minnum haft hér á
landi. Er svo frá skýrt, að formaður utanríkismálanefndar hafi
komið til þings þessa með hátiðlegum lotningarsvip, bersýni-
lega hrærður af þessum einstaka heiðri, og var visað til sæt-
is meðal hinna útlendu soldáta. Þegar rigningin tók að vaxa,
köstuðu soldátar yfir hann tjaldbotni og sást fulltrúi islenzks
þjóðarmetnaðar reka þar höfuðið út undan boldanginu i rign-
ingunni og hlusta i lielgihljóðri upplitningu á hárgreiðsluspil-
verkið og flimtan soldátanna (sem liann mun þó varla hafa skil-
ið til fulls).
* H. K.L.
„SÉRA LÁRA“. Mikið upplost varð nýlega í höfuðstaðnumkring-
um andatrúarkvenprest alþekktan, „séra Láru“, sem allt i einu var