Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Qupperneq 41

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
223
ábyrgðir fram á hinztu stund, fjárhagslegt sjálfstæði
hálf-sjötugur.
Mynd af Harra kom í Kvöldheraldinum, og það komu
löng eftirmæli eftir liann ásamt ævisögunni, og hvað
Harri liefði verið slyngur maður, og hvað hann hefði
verið duglegur að komast áfram og þar fram eftir göt-
unum. Þetta varð útkoman á því; og þó hafði þessi vit-
lausi asnakjálki eittlivað það í fari sínu sem við mun-
um aldrei gleyma.
Hann var sérstakur, það verður aldrei af honum skaf-
ið. Nú er liann í liugum okkar orðinn þjóðsaga, og það
er fjöldi af börnum hér í bænum, sem eru fædd siðan
Harri dó, og samt vita þau eins mikið um liann og við,
og kanski dálítið meira. Maður skyldi halda að þetta
hefði verið einliver stórkostleg persóna úr sögunni,
dæmisögupersóna til að tala við hörn og gera þau dug-
leg að komast áfram og þvíumlíkt. Auðvitað eru flest-
ar sögurnar um hann broslegar, en allt um það gera
þær úr honum sannarlegt stórmenni. Það er leitun á
manni sem man hvað seinasti borgarstjórinn okkar hét,
og það eru ekki nein mikilmenni ættuð úr okkar byggð-
arlagi, en allir krakkarnir hér um slóðir kannast við
liarra. Og það má kallast gott þegar tekið er tillit til
þess að bann var ekki nema á tuttugasta og þriðja ár-
inu þegar hann dó.
Ef einhver hér i bænum tekur sér fyrir hendur ó-
venjulegt hlutverk og misheppnast það, þá segja menn
liverir við aðra, „Harri hefði getað það.“ Og allir fara
að hlæja þegar þeim dettur í hug hvernig hann þeysti
um bæinn, vakti fólk upp úr rúmunum, gerði kaup.
Á dögunum var til dæmis línudansari hérna á Hippó-
drómleikhúsinu, og hann var að reyna að steypa sér koll-
linís í loftinu og fóta sig á strengnum, en gat það ekki.
Hann kanski rétt kom við strenginn með fæturna, en
missti jafnvægið og varð að hoppa niður. Siðan reyndi
hann aftur frá byrjun, með undirspili og öllu saman,