Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Qupperneq 55

TÍMARIT MÁLS OG MEN'NINGAR
237
Sannur lýðræðissinni þekkist á því, að hann vill skjóta
máli sínu og málsvörnum til fjöldans og reiðir sig á það,
að fjöldinn geti fellt réttlátan dóm um þau ágreiningsefni,
sem undir hann eru horin í fullum heiðarleika, með sann-
leiksást í brjósti.
Umsagnir um bækur:
Sigurður Nordal: Líf og dauði. Reykjavík 1940. Kostn-
aðarmaður Valtýr Stefánsson.
I.
Þessi bók Sigurðar Nordals prófessors er mörgum mönnum
áður kunn að nokkru, því að þar eru saman komin sex erindi,
ei liann flutti í útvarp í fyrravetur, auk eftirmála, sem hefur
ekki áður heyrzt eða birzt og er rúmlega þriðjungur bókarinn-
ar. Er bókin fyrir ýmissa hluta sakir ein hin athygliverðasta,
sem út hefur komið hér á landi að undanförnu.
Um ritsnilld Nordals þarf ekki að fjölyrða, þvi að hún er nóg-
samlega kunn af öllu því, er hann hefur áður ritað. En hér
hirtist í hennar búningi nýtt efni, sem Nordal hefur ekki áður
fjallað um opinberlega. Mætti kalla það lífsspeki, ef tákna skyldi
það með einu orði.
Lifsspeki Nordals er sú, að einstaklingurinn skuli njóta til-
verunnar, leita hamingjunnar, en láta þó eigi ógert að efla and-
legan þroska sinn. Þvi að persónuþroski einstaklingsins er
mælikvarði þeirrar Iífshamingju, sem nautn tilverugæðanna fær
veitt honum. Út frá þessu meginsjónarmiði rekur hann svo liinn
hagnýta þátt siðfræði sinnar, en hann er i meginatriðum fólg-
inn í þessari lífsreglu: Gerðu ráð fyrir þvi, að líf sé eftir þetta
líf, lifðu siðan eins og tilgangur þessarar tilveru þinnar væri
sá að búast sem bezt undir hið næsta tilverustig, og mun þér
þá hlotnast sú lífsliamingja, sem fyrr er nefnd.