Tímarit Máls og menningar - 01.12.1941, Síða 25

Árni Friðriksson:
Fjársjóðir íslenzkra vatna.
Eitt af því, sem forfeð-
ur vorir gátu sagt vinum
og ættingjum í Noregi,
þegar austur kom úr
fyrstu fslandsferðunum,
var það, að þar væru ár
og vötn morandi af fiski.
Vera má, að nokkur aug-
lýsingasvipur hafi verið á
þessum fréttum, en þó er
varla liægt að efast um
það, að mikla veiði hefur
á þeim tímum mátt sækja
i ár og vötn, er frá „órofi
alda“ höfðu verið friðuð
fyrir hendi mannsins.
Það er hægt að nema
land, eins og forfeður vorir
gerðu það á landnámsöld, með því að „reisa sér byggðir og
bú í blómguðu dalanna skauti“, eins og Jónas kvað, sér
sjálfum ogóbornum til framtíðar dvalar, en það eitt er ekki
nóg og sízt á vorum tímum, þegar miljónir samanþjaijp-
aðra manna víðsvegar um heiminn meta og vega þann
rétt, sem aðrar þjóðir eigi til þess að sitja fámennar i stór-
um, góðum löndum. Fyrst og fremst á slíkum tinnun, en
reyndar alltaf, her hverri þjóð nauðsyn til þess að nema
land sitt í öðrum og víðtækari skilningi en forfeður
okkar gerðu, og á það ekki sízt við um okkur íslend-