Tímarit Máls og menningar - 01.12.1947, Blaðsíða 96

190
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Sumir hinna særðu í Hiroshima fengu ekki notið þess vafasama
munaðar að komast á spítala. Þar sem eitt sinn hafði verið starfs-
fólksdeildin í Austur-Asíu niðursuðuverksmiðjunni, lá ungfrú Sas-
aki í keng, meðvitundarlaus, undir geysilegum haug af bókum og
kalki og timbri og bárujárni. Hún var algerlega meðvitundarlaus
(taldi hún síðar) í um það bil þrjár klukkustundir. Fyrsta vitund
hennar var um hræðilegan sársauka í vinstra fæti. Það var svo
dimmt undir bókunum og rústunum að takmörk vitundar og með-
vitundarleysis voru óskýr; hún virtist fara yfir þau takmörk nokkr-
um sinnum, því að sársaukinn virtist koma og hverfa. Þegar hann
var sem mestur fann hún að fóturinn hafði brotnað einhvers staðar
fyrir neðan hnéð. Síðar heyrði hún að einhver gekk ofan á rúst-
unum fyrir ofan hana og raddir hrópuðu í angist, að því er virtist
innan úr rótinu í kringum hana: „Hjálp! Hjálpið okkur út!“
Faðir Kleinsorge stöðvaði blóðrásina úr sári föður Schiffers eins
vel og hann gat með sárabindum sem dr. Fujii hafði fengið prest-
unum nokkrum dögum áður. Þegar hann var búinn að því hljóp
hann aftur inn í trúboðshúsið og fann jakkann af hereinkennisföt-
unum og gamlar, gráar buxur. Hann klæddi sig og fór út aftur.
Kona kom hlaupandi til hans úr næsta húsi og hrópaði að maðurinn
sinn væri grafinn undir húsinu og það væri kviknað í því; faðir
Kleinsorge yrði að koma og bjarga honum.
Faðir Kleinsorge, sem var að verða sljór og agndofa af þessari
vaxandi eymd, sagði: „Það er ekki mikill tími til stefnu.“ Það var
kviknað í húsunum allt í kring og nú var komið rok. „Vitið þér
nákvæmlega hvar hann er undir húsinu?“ spurði hann.
„Já, já,“ sagði hún. „Komið þér fljótt.“
Þau fóru yfir að húsinu, og þar logaði ofsalega í rústunum, en
þegar þau voru komin þangað, kom í ljós að konan hafði enga
hugmynd um hvar maðurinn hennar var. Faðir Kleinsorge hrópaði
aftur og aftur: „Er nokkur þarna?“ Ekkert svar. Faðir Kleinsorge
sagði við konuna: „Við verðum að koma okkur burt, annars för-
umst við öll.“ Hann fór aftur yfir í trúboðsstofnunina og sagði yfir-
prestinum að eldurinn væri að nálgast með vindinum, en hann hafði