Tímarit Máls og menningar - 01.03.1951, Blaðsíða 60

50
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Svo snéri hann sér að henni, horfði í augu hennar og þegar hann
byrjaði að sökkva í þau, hvíslaði hann: Hver ertu.
— Pedro, sagði hún. Pedro, hvað hefur komið fyrir þig.
— Ég er konan þín.
II
Hann skreið áfram á kviðnum í gegnum kjarrið unz hann kom að
staðnum sem merktur hafði verið á kortinu tákninu X. Þá leit hann á
klukkuna og sá að hún var 1305. Eftir 20 mínútur átti það að byrja.
13 °5, hugsaði hann svo og þá datt honum snöggvast í hug hvernig ver-
ið hafði á þessum tíma sunnudagana fyrir þrem mánuðum síðan, hann
hafði setið við eikarborðið og Juanita hafði setið á móti honum og
þau voru tvö ein og stundum varð þeim litið hvort á annað og horfð-
ust í augu og sukku hvort í annað og fundu að þau myndu alltaf vera
eitt og aldrei fengi neitt skilið þau. Þegar hann fór til að berjast höfðu
þau verið gift tvo mánuði. Hún hafði ekki grátið þegar hún kvaddi
hann en hafði staðið þögul og horft á eftir lestinni þangað til ekkert
var eftir nema endurminningin um högg hennar á ísgráum teinum eins
og helkaldur draugshlátur. Fólkið var farið af brautarstöðinni og svo
fór hún líka en gekk hægt og tók ekki eftir neinu sem var umhverfis
hana. Það var eins og vitund hennar hefði farið frá henni með lest-
inni með honum, manninum sem hún elskaði. Svo fór hún heim í tómt
hús sitt og þar var fólk en það var tómt, tómt, hræðilega tómt. Hún
hafði farið upp í svefnherbergi sitt og hafði grátið þangað til svefninn
hafði sópað henni burt af því tilverustigi sem er vaka en þyrlað henni
um svimandi ómælisvíddir martraðarkenndra draumskynjana unz hún
vaknaði við neyðaróp sjálfrar sín og grét meira ein í myrkrinu. Slíkar
hugsanir liöfðu skotizt um vitund hans þar sem hann lá þarna og beið
unz hann sá að nú var klukkan 1315 og hann vaknaði af þessum þönk-
um sem höfðu fyllt hug hans og mundi að það átti bráðum að byrja og
lá kyrr og fann hjarta sitt slá við jörðina undir sér eins og það væri að
reyna að sprengja hjúp hennar og grafa honum þar með gröf. Hann
var kaldur, snöggvast kom hann við enni sitt með fingurgómum sínum
til að finna þá og þeir voru eins og frammjóar járntengur sem geymd-
ar hefðu verið í frystihúsi eða eins og viðmót stærðfræðikennara.
Svo voru tvær mínútur eftir og honum fannst æðarnar ætla að