Tímarit Máls og menningar - 01.03.1951, Blaðsíða 87

ANNÁLL ERLENDRA TÍÐINDA 1951
77
megum ekki gleyma því, að vér berum byrði, er nemur 250 milljörðum dollara
vegna fyrri styrjalda, og eru þar taldar skuldbindingar vorar við stríðsbótaskylt
fólk og skuldir. Á fjárhagsárinu 1952 munu útgjöld Bandaríkjanna sennilega fara
fram úr 90 milljörðum dollara. Það er meira en allt okkar sparifé. Vér verðum
að jafna upp hinn óskaplega tekjuhalla með því að gefa út ný skuldabréf. Verð-
bólgan er þegar á uppsiglingu, og með harðhentum ráðstöfunum getum vér aðeins
frestað fjárhagslegu hruni vegna þessara byrða um nokkur ár. Ef vér höldum
áfram á þessari braut, þá mun eina mótspyrnuból heimsins hrynja vegna fjárhags-
legrar tortímingar.
Vér getum einnig rannsakað hag vorn á sviði alþjóðlegra stjórnmála. Vér höf-
um fest miklar vonir við félagsskap Sameinuðu þjóðanna. Vér höfum séð, hvemig
höfuðmarkmið þeirra, varðveizla friðarins, var að engu gert. Fram til hins síðasta
var þessi félagsskapur sá vettvangur, þar sem heiður vor, hugsjónir og fyrirætlanir
vom svívirt. Þessi félagsskapur sýndi festu gagnvart hinni svívirðilegu árás í
Kóreu í júní. En þegar Sameinuðu þjóðirnar kvöddu til hemaðaraðgerða varð
Ameríka að leggja fram meira en 90% hinna erlendu hermanna, og á Ameríku
féllu meira en 90% fallinna og særðra hermanna. Þessa stundina hafa þessar
hernaðaratgerðir vegna árása hinna kommúnísku óaldarflokka að minnsta kosti
beðið ósigur. Hvort Sameinuðu þjóðimar muni bíða siðferðilegan ósigur og öll
siðferðileg hygging þeirra hrynja í rústir, það er nú undir því komið, hvort þær
hafi hugrekki til:
a) að lýsa hið kommúníska Kína árásaraðila;
b) að synja þessum árásaraðila inngöngu í félagsskap Sameinuðu þjóðanna;
c) að krefjast þess, að öll ríki Sameinuðu þjóðanna hætti að bjóða Kína
nokkrar vörur, sem gætu hjálpað því í hernaðaraðgerðum sínum.
Hvaða stefnu verðum vér að fylgja? Fyrir tveimur mánuðum hef ég í tilrauna-
skyni lagt til, að Bandaríkin tækju aðra stefnu, og í mjög mörgum blöðum vorum
var þessum tillögum vel tekið. Síðan þetta var hefur kreppan í heiminum harðnað.
Það er auðsætt, að Sameinuðu þjóðirnar hafa beðið ósigur í Kóreu. Það er einnig
ljóst, að önnur lönd, sem ekki eru undir stjóm kommúnista, hafa ekki brugðizt
vel við kvaðningu Sameinuðu þjóðanna um að leggja fram heri í Kóreu. Það er
ljóst, að Sameinuðu þjóðimar geta ekki vígbúið heri að neinu ráði. Það er Ijóst,
að á meginlandi Evrópu, eftir að hafa þegið hjálp vora í þrjú ár, em menn ekki
ásáttir um markmið né hafa þann þrótt, sem nauðsynlegur er til þess að verja
Evrópu. Það er Ijóst, að hinir brezku vinir vorir gera gælur við þá hugmynd að
friða Kína kommúnistanna. Það er Ijóst, að Sameinuðu þjóðirnar eru flæktar í
óljósar bollaleggingar og geta ekki tekið neina ákvörðun vegna þess, að þær vita
ekki, hvort friðmælast skuli eða ekki.
Eg vil nú leggja fram tillögur mínar, sem ég birti fyrir tveimur mánuðum og
túlka nokkrar meginreglur og aðgerðir:
1) Það verður að vera grundvöllur þjóðarstefnu vorrar að halda óskertu Gí-
braltar vestrænnar heimsmenningar.
2) Vér getum án efa haldið Atlanzhafinu og Kyrrahafinu með vomm eigin sjó-