Tímarit Máls og menningar - 01.03.1951, Síða 61

MAÐURINN FRÁ MARS
51
sprengja gagnaugu sín og hjartað sér leið út úr brjóstinu, niður, niður
í kolsvarta moldina, inn í innstu vé jarðarinnar.
Loks var klukkan 1325. Hann reis þá á fætur og hljóp sem fætur
leyfðu frekastan hraða unz það varð ægileg elding sem þurrkaði hann
út með voðalegu öskri er gerði sólkerfi vort að dufti með ægileik sín-
um og allt varð svart, svo svart og hætti svo að vera.
III
Þegar hann rankaði við sér á spítalanum vissi hann ekkert, ekki hver
hann var né hvað hafði komið. Honum var sagt að hann hefði fundizt
meðvitundarlaus og mikið særður og verið fluttur á sárastöð. Fyrst var
talið að hann myndi deyja en lífið hafði haldið fast í hann svo að sigð
dauðans hafði ekki megnað að skera sundur taugina sem batt hann við
lífið. Og hann hafði verið útskrifaður af spítalanum og var nú aftur
staddur í Madrid. Stríðinu var ekki lokið en hann var talinn ófær að
gegna frekari herþjónustu og leystur með sæmd úr spænska lýðveldis-
hernum. Ekki hafði tekizt að hafa upp á því hver hann væri né hverju
lífi hann hefði lifað áður en nú vann hann á pósthúsi. Mikil ringulreið
ríkti þá í borginni og var um það óttast að uppreisnarmenn myndi þá
og þegar ráðast inn í borgina og leikurinn berast svo þangað.
Og þetta kvöld var hann að koma frá vinnu sinni er hann mætti þess-
ari undarlegu yndislegu konu sem nú lá við hlið honum í rúminu og
sagði:
— Ég er konan þín, Pedro.
IV
Hann gat ekki komizt í samband við þann heim sem hún sagði hon-
um frá stundum eftir þetta þótt hann ætti samkvæmt sögn hennar að
hafa leikið þar á móti henni aðalhlutverk. Sá maður sem hún sagði
honum frá var svo óendanlega fjarri þeim heimi sem hann lifði nú í.
Þeir gátu ekki sameinast, hann og þessi maður. Og það sem þau lifðu
saman nú átti ekkert skylt við þá sögu sem hún sagði honum að hefði
áður verið þeirra. Hún var svo gjörólík þeirri sem nú var. í fyrri sög-
unni hafði hann elskað hana og hún elskað hann. Hann elskaði hana
núna og hún elskaði hann. En sú ást sem fyllti tilveru hans núna var
óskyld þeirri sem honum virtist af sögu hennar hefði áður verið. Og