Tímarit Máls og menningar - 01.03.1951, Síða 75

BOFADROTTNINGIN
65
Meðan þessu fór fram var óaldarflokkurinn hættur að ofsækja okkur.
Við fórum út alein og vorum óhult. Matsveinninn fullvissaði mig um
að hann hefði ekki dregið neitt úr frægðarorði því sem af mér fór
fyrir að vera orðhákur og tígulsteinaslöngvari. Við urðum því ekki
fyrir neinum óþægindum þegar við fórum inn í aðalgötur og hjágötur
hverfisins til að bjóða börnum heim á trúboðasetrið næsta dag klukkan
þrjú síðdegis til að skoða furðuverkið sem við höfðum útbúið. Við
vorum svo hyggin að segja þeim að þau mundu fá eitthvað að éta.
Næsta dag um þrjúleytið var allt tilbúið. Á lágsvölunum glitruðu
blómin okkar í allri sinni dýrð. Á borði stóðu tepottar og kínverskir
tebollar, á öðru voru stórar skálar með brauð og kökur.
Flokkurinn, með bófadrottninguna í fararbroddi, kom í sæmilegri
reglu og við rákum hann eins og fjárhóp að borðinu. Þar úðuðu krakk-
arnir í sig brauðinu og hvolfdu í sig teinu. Síðan, að afstöðnum
skemmtigöngum um garðinn og nokkrum frjálsum áflogum fimm eða
sex yngstu lautenantanna í flokknum, ávarpaði systir mín hin forviða
börn. Hún sagði þeim að við vissum að þau værú ekki vond börn, að
þau þráðu fagurt líferni og að við óskuðum þess heitt að líf þeirra
mætti verða fagurt. Þess vegna hefðum við útbúið gjafir handa þeim
og við vonuðum að þær mættu stuðla að varanlegri vináttu milli okkar
og þeirra.
Eftir þessa hjartnæmu ræðu stamaði ég fram nokkrum ráðlegging-
um viðvíkjandi hirðingu á blómunum. Systir mín lauk síðan máli sínu
með því að segja að við vonuðum að sjá þau bráðum aftur og við
mundum heimsækja þau og líta eftir hvernig blómin þeirra döfnuðu.
Við gáfum hverju barni einn blómapott og bófadrottningunni tvo
til að heiðra hana sérstaklega.
Þegar þeirri athöfn var lokið fylgdum við börnunum að garðshlið-
inu, bófadrottningin gekk í fylkingarbrjósti með sinn blómapottinn í
hvorri hendi. Við hliðið sneri hún sér að okkur og brosti og hneigði
sig, og öll börnin léku þetta eftir henni eftir beztu getu. Hún gekk há-
tignarlega fyrir flokknum út á brúna en við stóðum í hliðinu og horfð-
um á. Hjörtu okkar voru barmafull af kærleika til mannkynsins.
Þegar bófadrottningin var komin út á miðja brúna rétti hún út frá
Tímarit Máls og menningar, 1. h. 1951 5
4