Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Qupperneq 40

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
straumi hleypt á stólinn. Hann hefur ennþá djúp brunamerki á báðum fótum.
A fangelsisgöngunum hef ég hitt nýkominn fanga og kannast þar við Mo-
hamed Sefta: „Fjörutíu og þrír dagar hjá fallhlífarhermönnum. Afsakaðu, ég
á enn hágt með að tala. Þeir brenndu í mér tunguna.“ Og hann sýndi mér
tætta tunguna. Ég hef séð fleiri. Ungur kaupmaður úr Arabahverfinu, Boua-
lem Bahmed, sýndi mér löng ör á fótleggjunum. Þetta sýndi hann mér í fang-
elsisvagninum, sem flutti okkur í herrréttinn: „Fallhlífarhermennirnir gerðu
það með hníf. Ég hafði skotið skjólshúsi yfir mann úr þjóðfrelsishreyfing-
unni.“
Hinumegin við vegginn, í álmu þeirri sem höfð er fyrir konur, eru ungar
stúlkur, sem enginn hefur talað um: Djamila Bouhired, Elyette Loup, Nassima
Hablab, Melika Khene, Lucie Coscas, Colette Grégoire og fleiri. Þær hafa ver-
ið afklæddar, harðar, svívirtar af kvalasjúkum grimmdarseggjum, og einnig
þær hafa verið píndar með vatni og með rafmagni. Hver einasti maður hér
kannast við píslarvottinn Annick Castel. Fallhlifarhermaður nauðgaði henni,
og þegar hún hélt sig vera ólétta, þráði hún ekkert nema dauðann.
Allt þetta veit ég, þetta hef ég séð og heyrt. En hver er til frásagnar um allt
hitt?
Þegar menn lesa sögu mína, skulu þeir hugsa um hina „horfnu“ og um þá,
sem óttalausir bíða dauðans, vissir í sinni sök, alla þá sem hafa kynnzt böðl-
unum og hafa ekki hræðzt þá, alla þá sem standa andspænis hatri og pynding-
um í öruggri vissu um nálægan frið og vináttu beggja þjóða okkar. Það gæti
verið saga þeirra allra.
Klukkan var 16, þegar undirforingi úr fallhlífaliðinu að nafni Cha... kom
ásamt einum manna sinna og einum lögreglumanni heim á heimili Audins til
að taka mig fastan. Kvöldið fyrir þennan miðvikudag, 12. júní, hafði vinur
minn Maurice Audin, aðstoðarmaður við vísindadeild háskólans í Algeirsborg,
verið handtekinn á heimili sínu, og lögreglan hafði skilið þar eftir varðmann.
Það var hann, sem lauk upp hurðinni fyrir mér, þegar ég féll í gildruna. Ég
reyndi árangurslaust að flýja, en lögreglumaðurinn, vopnaður skammbyssu,
náði mér á fyrstu hæð, og við fórum aftur upp í íbúðina. Varðmaðurinn var
mjög taugaóstyrkur og hafði gát á mér með öðru auga meðan hann símaði til
aðalstöðva fallhlífaliðsins og bað um liðstyrk án tafar.
Frá þeirri stundu, er undirforinginn kom inn í herbergið, vissi ég hvað beið
mín. Hann hafði stóra alpahúfu á höfði, en lítið velrakað andlitið, þríhyrnt
og hornmjótt eins og nef, brosti samanbitnum vörum:
278