Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Síða 43

RANNSÓKNIN
móts við brjóstið á mér. Hann studdi höndum á mjaðmir eins og sigurvegari.
Hann horfði beint í augu mér og reyndi eins og yfirboðarar hans að skjóta
mér skelk í bringu.
„Heyrið þér nú,“ sagði hann, og málhreimurinn var eins og hjá Oraníu-búa,
„lautinantinn ætlar að gefa yður dálítinn umhugsunarfrest, en svo talið þér.
Þegar maður húkkar Evrópumann, fer maður betur með hann en „drumbana“.
Það tala allir. Þér verðið að segja okkur allt — og ekki bara svolítinn part af
sannleikanum, ha, heldur allt saman . ..!“
1 kringum mig voru hermenn og hentu gaman að mér.
„Af hverju koma félagar þínir ekki og leysa þig?“
„Hvað er hann að flatmaga þarna, þessi? Er hann að hvíla sig?“
Einn var illskeyttari: „Það ætti ekki að eyða tíma á svona blesa. Eg mundi
afgreiða þá eins og skot.“
Kaldur vindsúgur var inn um gluggann. Ég fór að skjálfa af kulda að liggja
þarna nakinn á plötunni. Þá sagði Lo.. . og brosti: „Eruð þér hræddur? Ætl-
ið þér að tala?“
„Nei, ég er ekki hræddur, mér er kalt.“
„Þér þykizt vera einhver helja. Það fer af yður. Eftir kortér verðið þér fús
til að tala.“
Ég lá þarna umkringdur af fallhlífahermönnum, sem höfðu mig að háði og
spotti. Ég svaraði þeim engu, en reyndi að vera eins rólegur og ég gat. Loksins
sá ég Cha. . ., Ir. .. og herforingja einn koma inn í herbergið. Hann var hár,
grannur með samanbitnar varir, ör á kinninni, snyrtilegur og þögull: það var
De... kapteinn.
„Jæja, hafið þér hugsað yður um?“ Það var Cha. .. sem spurði.
„Ég hef ekki skipt um skoðun.“
„Nú, hann getur þá sjálfum sér um kennt.“ Síðan sneri hann sér að hinum:
„Það er betra að fara inn í herbergið við hliðina. Þar er Ijós. Það eru betri
vinnuskilyrði þar.“
Fjórir fallhlífarhermenn lyftu plötunni, sem ég var bundinn á, og fluttu mig
yfir í næsta herbergi, gegnt eldhúsinu. Þar lögðu þeir mig niður á steingólfið.
Liðsforingjarnir komu sér fyrir í kringum mig, settust á hermannatöskur, sem
menn þeirra færðu þeim.
„Ah!“ sagði Cha. . ., alltaf jafn handviss um þann árangur, sem nást mundi.
„Ég þarf að fá pappír og pappaspjald eða eitthvað hart til að hafa undir með-
an ég skrifa.“ Honum var fengið spjald, sem hann setti við hlið mér. Þvínæst
tók hann við rafkveikju úr hendi Lo..., mundaði hana fyrir ofan augun á mér
281