Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Side 44

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
og sagði, um leið og hann velti í lófa sér þessu tæki, sem píslarvottar höfðu
hundrað sinnum lýst: „Þú þekkir þetta, er það ekki? Þú hefur oft heyrt talað
um það? Þú hefur meira að segja skrifað greinar um það.“
„Það er misskilningur af yður að nota slikar aðferðir. Þér munuð sjá það.
Ef þér hafið eitthvað að ákæra mig fyrir, þá skuluð þér fá mig í hendur dóm-
stólunum. Þér hafið sólarhring til stefnu. Og ég kæri mig ekki um að þér þúið
mig.“
Ég vissi vel, að þessi mótmæli voru ekki til neins, og að það var hlægilegt
að fara fram á virðingu fyrir lögum og rétti undir þessum kringumstæðum og
andspænis þessum hrottamennum, en ég vildi sýna þeim að þeir hefðu ekki
beygt mig.
„Byrjið,“ sagði Cha...
Fallhlífarhermaður settist á brjóst mér. Hann var mjög brúnn á hörund, efri
vörin brett upp í þríhyrning undir nefinu, því hann brosti gleiðgosalega eins
og strákur, sem ætlar að fara að gera eitthvert sprell. Ég átti eftir að þekkja
hann aftur seinna við vitnaleiðslur frammi fyrir dómara. Það var Ja. .. lið-
þjálfi. Annar fallhlífarhermaður (frá Oran, eftir málhreim hans að dæma)
var vinstra megin við mig, annar til fóta, liðsforingjarnir allt í kring, og fleiri
voru í herberginu án þess þeir hefðu þar neitt að gera, en langaði eflaust til
að sjá og heyra hvað fram fór.
Ja. .., sem brosti án afláts, handfjatlaði í fyrstu fyrir augum mér klemmurn-
ar, sem voru á enda straumleiðarans. Það voru litlar klemmur, ílangar og
tenntar, „krókódilatengur“ heita þær á máli verkamannanna, sem nota þær
við lagningu símalína. Hann festi aðra við snepilinn á hægra eyra mér, hina
við litla fingur sömu megin.
Skyndilega kastaðist ég upp í böndunum og öskraði af öllum mætti. Cha...
hafði hleypt fyrsta straumlostinu á líkama minn. Það gneistaði lengi við eyrað
á mér og ég fann að hjartað tók viðbragð í brjósti mér. Ég brauzt um æpandi
og þandi mig svo að ég særðist, en Cha... stjórnaði straumlostunum, sem
héldu áfram án afláts. Jafnótt lostunum hamraði hann sömu spurninguna:
„Hvar ertu til húsa?“
Milli tveggja losta sneri ég andlitinu að honum og sagði: „Þér vaðið í villu.
Þér eigið eftir að iðrast þess.“ Cha... varð ofsareiður og sneri á fullan
straum: „í hvert skipti sem þú reynir að kenna mér siðina skaltu fá að finna
fyrir því.“ Og þegar ég hélt áfram að veina, sagði hann við Ja...: „Fjandinn
sjálfur, en sá hávaði í honum! Stingið upp í hann!“ Ja... kuðlaði saman
282