Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Síða 49

RANNSÓKNIN
Eftir málhreimnum að dæma var hann frá Frakklandi. „Láttu hann í friSi.1'
Það voru fyrstu mannlegu orðin sem ég heyrði.
„Svona dela, það ætti að aflífa þá eins og skot,“ svaraði kvalari minn. Ég
skalf í hnéliðunum, og til að verjast falli studdi ég enni og lófum á vegginn.
Hann lét mig setja hendur aftur fyrir bak og batt saman úlnliðina með mjóu
snæri. Þvínæst fleygði hann mér inn í klefa.
Ég skreið á hnjánum að hálmbeð, sem var fast upp við vegginn. Ég reyndi
að leggjast þar á grúfu, en beðurinn var allur settur gaddavír. Handan dyr-
anna heyrði ég hlátur. „Ég setti hann hjá gaddavírsdýnunni.“ Það var enn
hinn sami. Einhver svaraði honum: „Hann hefur samt grætt eina nótt til að
gefa félögum sínum tíma til að sleppa.“
Snærið skarst inn í hold mitt, ég kenndi til í höndunum og það var sem axl-
irnar ætluðu að bresta sundur, vegna þess hvernig handleggirnir voru sveigð-
ir aftur. Ég nuddaði fingurgómunum við hrjúfa steinsteypuna til að láta
blæða úr þeim og lina ofurlítið þrýstinginn í bólgnum höndunum, en mér
tókst það ekki.
í gegnum glugga hátt á veggnum sá ég rofa fyrir degi. Ég heyrði hanagal
og ég reiknaði út, að fallhlífahermennirnir og liðsforingjarnir mundu vera
svo þreyttir eftir næturerfiðið að þeir gætu ekki hafizt aftur handa fyrr en í
fyrsta lagi kl. 9, að ég yrði því að nota þann tíma eins vel og ég gæti til að
safna kröftum undir næstu „yfirheyrslu“. Ég velti mér af annarri öxlinni á
hina á víxl og reyndi að slaka á, en líkami minn vildi ekki róast. Ég skalf án
afláts og hvíldist ekki eitt andartak. Ég lamdi fótunum nokkrum sinnum í
hurðina. Að lokum var mér anzað. „Hvað viltu?“ Ég vildi kasta af mér vatni.
„Mígðu á þig,“ svar svarað hinumegin við þilið.
Það var liöið á morgun þegar fallhlífarhermaður, sá sami sem hafði
hneykslazt á hrottaskap starfsbróður síns, birtist í dyrunum og sagði: „Jæja,
þér eigið að flytja yÖur.“ Hann hjálpaði mér á fætur og studdi mig upp stig-
ana. Þeir enduðu uppi á geysimiklum svölum. Þar var sterkjusólskin og það-
an sá yfir stóran hluta af El-Biar-hverfi. Af frásögnum, sem ég hafði lesið,
rann það upp fyrir mér, að ég var staddur í þeirri bækistöð fallhlífarher-
manna, þar sem Ali Boumendjel, hæstaréttarlögmaður í Algeirsborg, hafði lát-
ið lífiö. Það var frá þessum svölum, sem kvalararnir sögðu að hann hefði kast-
að sér til að „fyrirfara“ sér. Við gengum ofan annan stiga og í annan hluta
byggingarinnar. Þar var ég lokaður inni í litlu, dimmu herbergi. Það var
myrkrastofa, varla stærri en skápur. ÞangaÖ náði engin dagsbirta að skína.
287