Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Síða 50

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Einungis fáeinir ljósgeislar bárust inn um lítið loftgat ofarlega á veggnum. Ég
staulaðist út í eitt hornið til að halla mér þar upp að og reyna að lina krampa-
teygjurnar í öxlunum.
Brátt fór að verða meiri umferð á göngunum. Húsið var að vakna, og ég
bjó mig undir að sjá framan í böðla mína. En Ir.. . kom einsamall. Hann
greip um herðar mér til að hjálpa mér á fætur og fór með mig fram að stigan-
um. „Hérna er hann, höfuðsmaður,“ sagði hann. Fyrir framan mig var höf-
uðsmaður fallhlífahermanna, klæddur í „dulbúning“ og með bláa húfu á
höfði (þ. e. búningurinn er allur flekkóttur, svo erfitt sé að greina manninn
frá umhverfinu. Þýð.). Hann var langur og ellilegur og fjarskalega horaður.
Rödd hans var blíðleg og spozk, er hann sagði við mig: „Eruð þér blaðamað-
ur? Þá hljótið þér að skilja, að við viljum fá upplýsingar.“ Hann hafði ein-
ungis viljað sjá mig. Ég var fluttur aftur í skápinn. Ég var þar ekki lengi einn,
því lítilli stundu síðar kom Ir. . . aftur. I þetta skipti var Cha. .. með honum
og annar maður, sem hélt á rafkveikju. Þeir horfðu á mig frá dyrunum: „Þú
vilt ekki enn tala? Þú veizt við hættum ekki fyrr en yfir lýkur.“ Ég hafði bak-
ið við vegginn andspænis dyrunum. Þeir komu inn, kveiktu ljós og komu sér
fyrir í hálfhring utan um mig.
„Ég verð að fá ginkefli,“ sagði Cha. . . Ilann stakk hendinni í einn pokann,
sem þarna var, og dró upp úr honum skítugt handklæði.
„Láttu það eiga sig,“ sagði Ir. . . „Hann má góla, við erum í þriðja kjallar-
anum.“
„Það er nú samt óskemmtilegt,“ sagði Cha. ..
Þeir hnepptu frá mér buxunum, drógu niður um mig nærbrækurnar og festu
rafklemmunum beggja megin í nárann. Þeir skiptust á um að halda á kveikj-
unni. Ég æpti ekki nema í upphafi lostsins og í hvert skipti, sem straumnum
var hleypt á aftur. Viðbrögð mín voru ekki nærri eins ofsaleg og þau höfðu
áður verið. Þeir hljóta að hafa gert ráð fyrir því, úr því að þeir álitu nú ekki
nauðsynlegt að binda mig við plötuna. Meðan þeir héldu áfram pyndingun-
um heyrði ég gaul í hátalara, nýjustu dægurlög. Vafalaust kom músíkin frá
matsal eða heimili rétt hjá. Hún yfirgnæfði að mestu hljóð mín og það voru
þessar aðstæður, sem Ir. . . skírði nafninu „þriðja kjallara.“ Pyndingarnar
vöruðu lengi og ég örmagnaðist. Ég féll ýmist til hægri eða vinstri. Annar und-
irforingjanna stakk þá klemmu í andlitið á mér, þar til ég rétti úr mér. „Sem
ég er lifandi maður,“ sagði Cha. .. „hann liefur gaman af þessu.“ Þeir báru
ráð sín saman og ákváðu, að ég þyrfti að jafna mig. „Láttu þræðina vera á
288