Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Síða 51

RANNSOKNIN
honum,“ sagði Ir. . . „úr því að við komum aftur.“ Þeir fóru og skildu klemm-
urnar eftir í holdi mínu.
Mér hlýtur að hafa runnið í brjóst, því mér fannst ekki nema svipstund lið-
in, þegar þeir komu aftur. Og upp frá því hafði ég enga hugmynd um tíma.
Ir. . . kom fyrstur inn, sparkaði í mig og sagði: „Setztu upp!“ Ég hreyfði
mig ekki. Hann þreif í mig og keyrði mig út í horn. Rétt á eftir engdist ég á ný
undan rafstraunmum. Ég lók eftir að viðnám mitt gerði þá hrottafengnari og
taugaóstyrkari.
„Við skulum reka það upp í hann,“ sagði Ir. .. „Opnaðu munninn,“ skipaði
hann. Hann klenundi saman á mér nasirnar til að láta mig hlýða, og um leið
og ég opnaði munninn til að anda, stakk hann berum rafþræðinum alveg upp i
góm, en Cha. . . setti kveikjuna af stað. Ég fann hvernig straumurinn magnað-
ist og hálsinn, kjálkarnir og allir vöðvar í andliti mínu, allt út í augnalokin,
herptust saman svo sársaukinn varð meiri og meiri.
Það var Cha. . ., sem nú hélt þræðinum. „Þér er óhætt að sleppa,“ sagði
Ir. .., „hann tollir án þess að honum sé haldið.“ Það var satt, að straumurinn
hafði soðið þráðarendana fasta við kjálkana, og hvað sem ég reyndi, gat ég
ekki hreyft munninn. Augnalokin herptust saman, en fyrir augum mér sveifl-
uðust eldmyndir, logandi munstur, og ég hélt að augu mín væru smátt og smátl
að slitna út úr augnatóftunum, eins og ýtt væri á þau innan frá. Straumurinn
hafði náð hámarki og kvalirnar því sötnuleiðis. Þær voru sem á hæsta stigi og
ég hugði, að þeir gætu ekki gert mér meira illt. En ég heyrði Ir.. . segja við
þann sem stjórnaði kveikjunni: „Hægðu á smám saman, hertu svo á aftur.“ Ég
fann strauminn minnka og líkami minn, sem var allur stífur af krampa, linað-
ist, en skyndilega þegar kveikjan var aftur sett á fullt, reif straumurinn mig í
sig á ný. Til að hægja frá mér þessum öldugangi kvalanna tók ég að berja
höfðinu af öllu afli við gólfið, og í hvert skipti varð það mér til nokkurrar
fróunar. Ir. .. öskraði í eyrað á mér: „Reyndu ekki að drepa þig, þér tekst það
ekki.“
Loksins hættu þeir. Fyrir augum mér sveifluðust ennþá glóandi línur og
punktar og fyrir eyrum mér suðaði hávaði eins og í tannbor. Rétt á eftir fór
ég að greina þá alla þrjá, sem stóðu fyrir framan mig. „Og nú?“ sagði Cha. . .
Ég svaraði ekki.
„Fjandinn sjálfur,“ sagði Ir. .., og rak mér roknalöðrung.
„Heyrðu mig,“ sagði Cha. . . rólegri, „lil hvers er þetta allt saman fyrir þig?
Þú vilt ekkert segja. Þá tökum við konuna þína. Þú heldur að hún standist
TIMAIUT MALS OC MKNNINCAR
289
19