Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Blaðsíða 53

RANNSOKNIN
og hann togaði jakkann minn yfir kaldar axlirnar á mér. Hann studdi mig svo
að ég gæti lagzt á hnén og kastað af mér þvagi utan í vegginn. Síðan hjálpaði
hann mér að leggjast. „Hvíldu þig, bróðir, hvíldu þig,“ sagði hann. Eg ákvað
að segja við hann: „Ég er Alleg, fyrrverandi ritstjóri Alger Républicain.
Segðu úti, ef þú getur, að ég hafi dáið hér.“ En ég þurfti að taka mikið á, og
það gafst ekki tími til þess. Dyrnar opnuðust skyndilega og ég heyrði einhvern
segja í ganginum: „Hversvegna hefur hann verið látinn hér inn, þessi?“ Og
þeir fóru með hann.
Litlu seinna kornu einhverjir inn aftur. Það voru tveir fallhlífahermenn.
Rafmagnslukt var haldið yfir andlitinu á mér. Ég bjóst við höggum, en þeir
snertu mig ekki. Ég reyndi árangurslaust að greina hverjir þetta væru, en ég
heyrði einungis ungsmannsrödd segja: „Það er hræðilegt, finnst þér það
ekki?“ og hinn svara: „Jú, það er hræðilegt.“ Og jreir fóru út.
Loksins var skyndilega kveikt ljós. Það voru tveir menn úr flokki Ir . ..
„Hefur hann ekkert sagt ennþá?“ „Vertu rólegur, hann talar eftir fimm mín-
útur.“ „Nú!“ sagði hinn, „hefurðu sagt undirforingjanum frá bragðinu?"
— „Já.“ Ég skildi, að ég álti að fá að kynnast nýjum píslum.
Ir . . . kom á hæla þeim. Hann hallaði sér yfir mig, reisti mig við og ýtti mér
upp að veggnum. Hann hneppti frá mér jakkanum og lók sér stöðu fyrir
framan mig, hafði fæturna milli fóta minna og glennti jiannig út fætur mína á
gólfinu. Hann dró eldspýtnastokk upp úr vasa sínum, kveikti á einni og hreyfði
hana hægt fyrir framan augun á mér til að komast að raun um, hvort ég
fylgdist með og hvort ég væri hræddur. Þvínæst tók hann að brenna aðra
geirvörtuna með logandi eldspýtu, síðan hina geirvörtuna. „Byrjaðu, ]jú!“
Hann átti við annan aðstoðarmanninn. Maðurinn kveikti í pappírsströnglum,
sem hann hafði tilbúna, og bar þá að iljum mér. Ég hrærðist ekki og gaf ekki
lengur frá mér neitt liljóð: Ég var orðinn algerlega tilfinningalaus, og meðan
Ir . . . var að brenna mig, gat ég horft á hann án þess að depla auga. Hann
varð frávita af bræði, harði mig í kviðinn og öskraði: „Þú ert búinn að vera.
Búinn að vera. Heyrirðu það? Ætlarðu að tala? Já, eða farðu til fjandans.
Þú vildir víst að ég dræpi þig strax, ha? En Jjað er ekki búið. Veiztu hvað
þorsti er? Þú skalt sálast úr þorsta.“
Fyrir áhrif rafstraumsins voru tunga mín, varir og kok skrælþurr og hörð
eins og tré. Ir. . . hlaut að vita, að rafmagnspíningarnar valda óbærilegum
þorsta. Hann hafði lagt frá sér eldspýturnar og hélt nú á flösku í hendinni og
blikkíláti. „Það eru tveir dagar síðan þú hefur drukkið. Fjórir dagar enn
þangað til ]jú drepst. Það er langt, fjórir dagar! Þú skalt verða að sleikja upp
291