Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Page 65

NOLDUK
una. Svo gekk hún að stíunni og færði til steinana, því maðurinn hafði raskað
hlutföllum þeirra við að taka steininn frá hinni kofahurðinni. Hún sat á hækj-
um sér og gekk þannig á meðan hún jafnaði millibilin. Þegar hún var húin
að jafnan bilin, leit hún á manninn, sem hafði horft á hana. Hann leit uncfan
og á tréð.
Eg verð bara að segja það, sagði konan og gekk að fatinu, beygði sig nið-
ur, lyfti upp vinstri fæti og tók það upp. Svo bætti hún við og hélt fatinu dá-
lítið út frá sér: Að ef ég er þrjózk og vitlaus, þá ert þú engu betri. Ég veit
ekki betur en að það hafi verið síðast í gær, sem ég sagði við þig, að ef þú ætl-
ar þér að halda þessum hundi þínum, þá væri eina ráðið að hæna hann að sér.
Geturðu hjálpað mér hérna við smávegis, sagði maðurinn eins og hann
hefði ekki tekið eftir því sem hún sagði. Ég get ekki komið fleyg í þetta tré.
Konan stóð kyrr dálitla stund. Maðurinn gaut augunum á hana og síðan
aftur á tréð.
Það ætlar ekki að rifna.
Hún svaraði engu, en gekk skáhallt í áttina til hans með fatið og eggin ultu
í lögginni. Hún setti fatið frá sér við enda trésins og tók upp stóra trékylfu.
Þegar tréð gengur út, sagði maðurinn og rétti henni einn tréfleyg, sláðu
hann þá inn.
Konan svaraði engu og setti hægri fótinn yfir tréð og snéri á móti mannin-
um.
Snúðu þér við, ef þú vilt ekki fá sleggjuna í hausinn, tréð gengur út í end-
anum fyrst en ekki í miðjunni.
Nú ef það gengur ekki út í miðjunni, þá skil ég ekki í að það' gangi út í
endanum, sagði konan og snéri sér við. Það væri þá skrýtið tré.
En það er nú samt ekki þar, sem þú átt að koma fleygnum í það. — Nú, ef
þú vilt endilega, sagði maðurinn og hló, fá sleggjuna í hausinn, þá skaltu snúa
þér á móti mér.
0, þú ert vís til að reka hana í hausinn á mér hvort sem ég sný á móti þér
eða í þig baki. Ef þér býður svo við að horfa . . .
Svona ekkert þrjózku þvaður, greip maðurinn fram í. Hérna. Og um leið og
tréð opnast eitthvað, reyndu þá að koma fleygnum strax í.
Konan settist næstum á tréð, tók tréfleyginn með annarri hendinni og með
sleggjuna í hinni beið hún þess að tréð opnaðist. Maðurinn barði á járnfleyg-
ana til skiptis.
Ef ég hef tekið steininn frá, er eitt víst að ég hef látið hann fyrir aftur.
Gengur það út?

303