Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Blaðsíða 44

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
fettur og brettur sem hann gerir, þeim mun erfiðara finnst honum viðfangs-
efnið. Æi, víst má svosem skrýða þennan líkama silki og fölskum demöntum
— en þegar hann virðir betur fyrir sér fölt og harðlegt stúlkuandlitið, í senn
bæði þrjóskufullt og viðkvæmnislegt, finnst honum allt sitt glingur, allt flauel-
ið og silkið, glerdemantar og vaxperlur fátæklegri og falskari en nokkru sinni
fyrr. Hann hristir höfuðið og andvarpar, andvarpar svo þungt, að stúlkan
hrekkur upp frá hugrenningum sínum.
Sjálf er hún ekki þannig, að erfitt sé að gera henni til hæfis. Hún brosir að
vandræðum hans, velur úr hrúgunni, tekur það sem hendi verður næst. Hvort
hún „gerir lukku“ í kvöld og vinnur fyrir brauði sínu og frú Grossman sem
hirðsveinn eða greifafrú, sem Carmen eða Rosína, það gildir einu — það sem
menn heimta af henni er þó og verður um alla eilífð ætíð hið sama. Fram fyrir
spegilinn þá, treindu ekki þrautirnar, láttu hendur standa fram úr ermum,
herra þúsundþjalasmiður, skrýfðu hár hennar eins og á gleðikonu eða heil-
agri guðsmóður. Gildir einu hvort heldur er, gildir einu!
Gildir einu. — Og allt í einu er bronsgrímu kæruleysisins svipt af andliti
stúlkunnar! Líf, ráðaleysi, ótti, örvænting — og í örvæntingunni samt sem áð-
ur ofurlítill vottur af undarlegri, skjálfandi gleði. Jafnvel þúsundþjalasmiður-
inn hrekkur við, þó aðeins eitt andartak, því tilefnið er ómerkilegt. Ys og þys í
næsta herbergi, spjall, hlátur. Frú Grossman og vinkonur hennar hafa fengið
heimsókn, tvo unga herra sem af fötunum að dæma eru á leið á grímuballið.
Er það nokkur furða, þótt stelpurnar hlæi, þótt frú Grossman brosi! Annar
herrann er bersýnilega „heimagangur“, rösklega, kunnuglega, og ofurlítið
meir en kunnuglega hjálpar hann stúlkunum í yfirhafnirnar. Rekur á eftir
þeim — bíllinn bíður. Hinn herrann er ekki eins heima hjá sér í þessu um-
hverfi, hlédrægari. En einnig hann á orðaskipti við kjaftforar stúlkurnar,
hlær.
Samt sem áður er það hláturinn hans, röddin hans sem veldur breytingunni.
Fegurðardísir eiga til sína duttlunga — hver ætti svosem að vita það betur
en hinn áhugasami og listfengi vinur þeirra. En allt á að vera í hófi — ein-
hversstaðar verður að setja takmörk! Og þegar nú stúlkan sem innan skamms
átti að verða töfrandi greifafrú eða kersknisfullur lítill hirðsveinn sprettur
skyndilega upp og eyðileggur þannig allt handaverk hans, slítur af sér fallega
glingrið hans og vöðlar því saman á milli handanna — þá er það að ganga of
234