Tímarit Máls og menningar - 01.04.1967, Síða 12

Tímarit Máls og menningar
rœða menntamálaráðherra hvarf einhvernveginn „úr umferð“. Vtvarpið
birti að vísu allýtarlegan útdrált úr lienni sama kvöld, en í Alþýðublaðinu
daginn eftir kom aðeins mjög ófullkomin endursögn sem gaf nokkuð aðra
hugmynd um rœðuna en frásögn útvarpsins.
En bikar liáðungarinnar var enn ekki tœmdur í botn.
Föstudaginn 23. febrúar var öldungadeildarþingmanninum boðið til veizlu,
og nú var Emil Jónsson ulanríkisráðherra hafður til að ávarpa gestinn. Nú
voru ráðherrarnir búnir að kynnast snoppungum hins bandaríska þingmanns,
og nú reyndi fyrst á droltinhollustuna jyrir alvöru. Þrekminni menn en Emil
Jónsson hefðu ef til vill valið þann kosl að láta „viðkvcem mál“ liggja á
milli lduta. En hann óttaðist ekki sneypuna. I jrásögn Morgunblaðsins 25.
febrúar af þessum fundi (fréttaflutningur var lieldur dræmurl) virðist svo
sem Bandaríkjamaðurinn hafi enn haldið jram rétti smáþjóða („ræddi hann
skoðanir sínar um grundvallarsjónarmið sín í alþjóðamálum, varaði við of
miklu valdi stórveldanna, en hvatli smáþjóðirnar til að hafa sig meira í
frammi .. .“) Samkvœmt frásögn blaðsins var innihaldið í ávarpi utanríkis-
ráðherra hinsvegar á þessa leið: „Gat ráðherra þess að Fulbright hefði ný-
lega gefið út bók sem héti Valdahroki. Hann vildi geta þess að í samskiptum
íslendinga við Bandaríkjamenn hefði aldrei borið á neinum valdahroka,
heldur vœru þau um margt til fyrirmyndar jyrir önnur lönd, þótt þarna
ættu í hlut hið minnsta og stœrsta lýðrœðisríki.“ Vonandi hefur engum verið
klígjugjarnt í þessari veizlu.
Óþarfi œtti að vera að geta þess að síðan Emil Jónsson var settur í stöðu
utanríkisráðherra, hefur fylgispekt íslenzka ríkisins við stefnu Bandaríkja-
stjórnar í alþjóðamálum orðið enn sauðtryggari en var í tíð fyrirrennara
hans, og er þá langt til jafnað.
Það er Alþýðublaðinu til sótna að nú minntist það ekki einusinni á rœðu-
snilld ráðherrans, en birti hinsvegar í ritstjórnargrein, að vísu án athuga-
semda frá eigin brjósti, þau orð Fulbrights sem vitnað var í hér að framan.
Varla er þeim mönnum sjálfrátt sem nola þannig hin ólíklegustu tækifœri
til að auglýsa niðurlœgingu sína. Eða þótti þeim því meiri ástœða til að
hrópa undirlœgjuhált sinn út yjir þökin sem þeir stóðu nú andspœnis manni
sem ekki hafði týnt niður mannlegri reisn?
Forsœtisráðherra hafði vit á að þegja meðan hinn bandaríski þingmaður
stóð hér við; í nœsta Reykjavíkurbréfi náði hann sér niðri með nokkrum
komplímentum um gestinn, „en afstaða hans í Víetnammálinu er mjög um-
deild“ bætti hann við í sínum sígilda stíl. S. D.
2